Η καρδιά του το λέει. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που νιώθει στο πετσί του ότι οι ιδέες και οι αγώνες «κοστίζουν». Ο λόγος για τον Γιάννη Παναγιωτακόπουλο, πρόεδρο της Νεολαίας του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος δέχθηκε για πολλοστή φορά επίθεση από αριστεριστές και αντιεξουσιαστές, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ενώ μοίραζε φυλλάδια της Φ.Ο.Σ., της φοιτητικής παράταξης του ΛΑ.Ο.Σ. Αποτέλεσμα, πέντε ράμματα στο χέρι. Όμως, αντί να πτοηθεί, πεισμώνει. Άλλωστε, γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η βία είναι έμφυτο χαρακτηριστικό της δράσης της Άκρας Αριστεράς, στα πανεπιστήμια. Κυρίες και κύριοι, ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος, ένας νεολαίος στην εμπροσθοφυλακή των Ελλήνων πατριωτών. 

Πέσατε πρόσφατα θύμα επίθεσης από αριστεριστές της ΕΑΑΚ και αντιεξουσιαστές, μέσα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, με αποτέλεσμα μάλιστα να τραυματιστείτε στο χέρι. Τι ακριβώς συνέβη και ποια πιστεύετε ότι ήταν τα αίτια; 

Στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς βρέθηκα με μία ομάδα οκτώ φοιτητών στο τραπεζάκι της Φοιτητικής Οργάνωσης Συναγερμού, συνομιλώντας με φοιτητές όλων των παρατάξεων και διανέμοντας φυλλάδια. Η συνομιλία μας με έναν μεγάλο κύκλο φοιτητών, που βρέθηκαν εκεί, γύρω από την ιδεολογική μας ταυτότητα, τις θέσεις μας για την παιδεία, την δράση μας και η αντιπαράθεση με ηρεμία στο επίπεδο των επιχειρημάτων, με αρκετούς αριστερούς φοιτητές που είχαν όρεξη για διάλογο, φαίνεται ότι δυσαρέστησε την αστυνομία σκέψης της σχολής που έχει εγκαταστήσει το τμήμα της μέσα στο «αναρχικό στέκι» του ΠΑ.ΠΕΙ. Έτσι την ώρα που ξεκινήσαμε να αποχωρούμε, δεχθήκαμε επίθεση από 50 περίπου άτομα των ΕΑΑΚ και του αναρχικού χώρου, που εφοδιάστηκαν από το εν λόγω «στέκι» με ρόπαλα, σφυριά, σκεπάρνια και τσάπες. 

Εμείς σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε την εντολή να υποχωρούμε συντεταγμένα, προκειμένου να μην χτυπήσει κάποιος φοιτητής μας και για να μην τους δώσουμε την ευκαιρία να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα σχετικά με το ποιος επιτίθεται σε ποιον. Κατά την υποχώρησή μας και αποκρούοντας τις συνεχείς επιθέσεις τους, τραυματίστηκαν τρεις συναγωνιστές μου και εγώ με σκεπάρνι που κατευθυνόταν προς το κεφάλι μου και το απέκρουσα με το χέρι μου. Χρειάστηκε να κάνω πέντε ράμματα χωρίς να σκιστεί σε εκείνο το σημείο το πέτσινο μπουφάν που φορούσα. Αν δεν το φορούσα θα είχα πολύ σοβαρότερο τραυματισμό. 

Όπως και να έχει αποχωρήσαμε όλοι όρθιοι, προς την αρχική μας κατεύθυνση, αποκρούοντας τις επιθέσεις ατόμων με σκεπάρνια και φανερές εγκληματικές διαθέσεις, έχοντας ως ομάδα τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Στο νοσοκομείο δεχθήκαμε τις πρώτες βοήθειες και διατρανώσαμε όλοι την απόφασή μας πως στα πανεπιστήμια ήρθαμε για να μείνουμε και δεν πρόκειται να μας διώξει μία μειοψηφία που με την βία θέλει να επιβάλει τις ολοκληρωτικές απόψεις της. 

Από την Μεταπολίτευση και μετά, τα βίαια επεισόδια στα πανεπιστήμια εκ μέρους ομάδων της Άκρας Αριστεράς, αποτελούν μόνιμο φαινόμενο. Είναι τα ΑΕΙ ο μόνος χώρος πλέον, όπου οι εξτρεμιστές της Άκρας Αριστεράς μπορούν να προσηλυτίζουν και να λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο; Και αν ναι, γιατί; 

... Το γιατί είναι πολύ απλό. Τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι ο μόνος χώρος εντός της ελληνικής επικράτειας, που δεν επιτρέπεται η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών. Αυτό διότι η Άκρα Αριστερά εδώ και πολλές δεκαετίες έχει εγκαθιδρύσει ένα δικό της καθεστώς, όπου με τη βία, τις απειλές και τις διώξεις καταστέλλει οτιδήποτε θεωρεί πως δεν πρέπει να εκφράζεται. Έχει εγκαθιδρυθεί μία αστυνομία σκέψης που παρακολουθεί προσεκτικά τον κάθε φοιτητή, και στην περίπτωση που έχει «μη επιτρεπτές» ιδέες, τον βάζει στο στόχαστρο. 

Η Άκρα Αριστερά λοιπόν δεν έχει ως προνομιακό χώρο προσηλυτισμού τα πανεπιστήμια, επειδή μπορεί να επικρατεί στο επίπεδο των ιδεών, των επιχειρημάτων, των ψηφισμάτων, των πραγματικών συνελεύσεων, αλλά γιατί εκεί επικρατεί δια της βίας. Όπου έχουμε συνομιλήσει δημοσίως μέσα στα πανεπιστήμια με αριστερούς, στο επίπεδο των επιχειρημάτων και των ιδεών, έχουν χάσει κατά κράτος. Επικρατούν μόνο δια της βίας, ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να το κάνουν διαφορετικά. 

Ποια είναι η θέση σας για το πανεπιστημιακό άσυλο; 

Όλο αυτό που περιέγραψα πριν, συμβαίνει ακριβώς επειδή καλύπτεται πίσω από το πανεπιστημιακό άσυλο. Είναι τραγελαφικό να μιλάμε πλέον για άσυλο ιδεών όταν όλοι πια γνωρίζουν, και μέχρι και η ίδια η ΠΟΣΔΕΠ πλέον καταγγέλλει, ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια λειτουργεί ένα άσυλο εγκληματιών, κουκουλοφόρων και δραστών του κοινού ποινικού δικαίου. 

Αποτελεί πλέον μαζικό αίτημα της κοινωνίας η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, η οποία είναι μία ελληνική παγκόσμια πρωτοτυπία, που ως λειτουργία έχει μόνο την κάλυψη των ταγμάτων εφόδου της Νέας Τάξης, που έχουν την τραγελαφικότητα να αυτοαποκαλούνται και «αντιεξουσιαστές». 

Η Νεολαία του ΛΑ.Ο.Σ. κάνει τα πρώτα της βήματα. Ποια είναι η ανταπόκριση μέχρι τώρα εκ μέρους των νέων ανθρώπων; 

Η ΝΕ.Ο.Σ. επεκτείνεται με γοργούς ρυθμούς μέσα στους χώρους της νεολαίας. Εκτός από τα πανεπιστήμια που έχουν τις ιδιαιτερότητες που προαναφέραμε, έντονη είναι η δράση μας στα σχολεία, στους χώρους εργασίας, στις εθνικές και κοινωνικές δράσεις. Η ανταπόκριση των νέων είναι κάτι παραπάνω από θετική, καθώς διψούν να αγωνιστούν για τις πατριωτικές ιδέες. 

Σε όλη την Ελλάδα εμφανίζονται νέοι πυρήνες και νομαρχιακές επιτροπές της Νεολαίας, που καθιστούν πλέον επιτακτική την διοργάνωση της 3ης Οργανωτικής Συνδιάσκεψης της ΝΕ.Ο.Σ. που θα διεξαχθεί στις 25 Απριλίου στα Καμένα Βούρλα και η οποία θα κλείσει με την ομιλία του προέδρου μας Γιώργου Καρατζαφέρη, που θα σηματοδοτήσει την αρχή του προεκλογικού αγώνα για τις ευρωεκλογές. 

Η χώρα μας αντιμετωπίζει ένα μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα. Πόσο εύκολο είναι σήμερα για ένα νέο άνθρωπο, να κάνει οικογένεια; 

Το κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί, τους πρώτους που αφήνει απροστάτευτους είναι τους νέους ανθρώπους. Δεν υπάρχει καμία πολιτική στήριξης των νέων, καμία προσπάθεια βοήθειας προς τις νέες οικογένειες, καμία λογική αντιμετώπισης του δημογραφικού, στο επίπεδο της επιβίωσης του ελληνικού έθνους που χάνεται. 

Οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης έχουν καταφέρει να αντιμετωπίσουν το δημογραφικό με γενναίες επιδοτήσεις των νέων ζευγαριών και με ουσιαστικές πολιτικές στήριξης. Η Γαλλία και η Γερμανία που πριν μία δεκαετία αντιμετώπιζαν σημαντικό πρόβλημα, κατάφεραν πλέον να φέρουν τον δείκτη γεννήσεων πάνω από το 2,2 που απαιτείται για την διατήρηση και την αύξηση του πληθυσμού ενός έθνους. 

Εδώ, τα δύο μεγάλα κόμματα, θεωρούν ότι θα αντιμετωπίσουν το δημογραφικό, με την ... νομιμοποίηση των μεταναστών. Δεν τους ενδιαφέρει η διατήρηση του ελληνικού έθνους, αλλά η σταθερή ύπαρξη ενός αριθμού ανθρώπων τους οποίους θα διοικούν. 

Η λαθρομετανάστευση πλήττει τους νέους Έλληνες, όσον αφορά στις εργασιακές τους προοπτικές; 

Σαφώς. Όταν μιλάμε για την γενιά των 700 ευρώ, έχει πλέον απαξιωθεί το επιχείρημα, «οι Έλληνες δεν κάνουν τις δουλειές που κάνουν οι μετανάστες». Ίσως αυτές τις δουλειές να μην τις κάνουν οι διεθνιστές της Εκάλης και του Κολωνακίου που υποστηρίζουν το παραπάνω επιχείρημα. 

Ο νέος άνθρωπος που σήμερα εργάζεται σε δύο – τρεις διαφορετικές δουλειές, χωρίς ασφάλιση, για να καταφέρνει να συγκεντρώνει στο σύνολο 700 – 800 ευρώ το μήνα, δεν έχει τέτοιους περιορισμούς. Μπορεί να δουλέψει και στην οικοδομή, μπορεί να δουλέψει και στο βενζινάδικο, μπορεί να δουλέψει ντελίβερι. Και θα τις προτιμούσε ως εργασίες, αν δεν είχε να ανταγωνιστεί τα πάμφθηνα μεροκάματα των λαθρομεταναστών. 

Η κοινωνία μας βιώνει τον τελευταίο καιρό μεγάλες προκλήσεις στον τομέα της δημόσιας τάξης, καθώς η εγκληματικότητα κλιμακώνεται. Εκτός από την αναμφισβήτητα μεγάλη συνεισφορά των αλλοδαπών στο φαινόμενο, εσείς παρατηρείτε φαινόμενα ηθικού χάους; 

Ο Ισοκράτης έλεγε πως το ήθος σε μία κοινωνία υπόκειται στο νόμο της βαρύτητας. Ξεκινώντας από επάνω, εφορμά ακάθεκτο προς τα κάτω. Όταν στην κορυφή της κοινωνικής πυραμίδας, αυτοί οι οποίοι επιβραβεύονται είναι πολλές φορές κλέφτες, ψεύτες, λαμόγια και ιδιοτελείς, το παράδειγμα που περνάει προς τα κάτω δεν έχει κανένα ηθικό περιεχόμενο πέραν της ρήσης «κάνε ότι μπορείς, πάτησε και επί πτωμάτων, για να βγάλεις το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος». 

Αυτή η λογική στρέφει όλο και περισσότερο κόσμο στην εγκληματικότητα, καθώς επιπλέον ο φόβος του νόμου και της αστυνομίας έχει αρχίσει στην Ελλάδα να γίνεται το πιο σύντομο ανέκδοτο. 

Μπορεί ο πατριωτισμός σήμερα, σε μια εποχή που το άτομο και τα δικαιώματά του βρίσκονται στο επίκεντρο, να αποτελέσει πρότυπο αλλά και τρόπο ζωής για τους νέους; Δίνει ο πατριωτισμός απαντήσεις στις προκλήσεις της εποχής; 

Μεγάλο ερώτημα που θα χρειαζόταν μία συνέντευξη από μόνο του για να αναλυθεί. Πιστεύω πως ναι, ο πατριωτισμός σήμερα είναι η απάντηση στις προκλήσεις της εποχής, ακριβώς επειδή αυτές, σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό διαμορφώνονται από την επέλαση της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού. 

Η παγκόσμια εξουσία θέλει να μας απομονώσει στα όρια της ατομικότητάς μας, ακριβώς για να είμαστε λιγότερο ισχυροί και ευκολότερα «διαχειρίσιμοι». Τα έθνη είναι ισχυρά σύνολα, οι εθνικοί πολιτισμοί ισχυροί ηθικοί μηχανισμοί, η πατριωτική αλληλεγγύη δυνατή διαδικασία αντιμετώπισης πληγμάτων. Όλο αυτό πρέπει να διαβρωθεί για να μπορέσει η παγκοσμιοποίηση να επιβάλει «κρίσεις», απογοήτευση, εξάρτηση και σκλαβιά.

Η συνέντευξη δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 5ης Απριλίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.