Η καρδιά του το λέει. Εξάλλου, δεν είναι η πρώτη φορά που νιώθει στο πετσί του ότι οι ιδέες και οι αγώνες «κοστίζουν». Ο λόγος για τον Γιάννη Παναγιωτακόπουλο, πρόεδρο της Νεολαίας του ΛΑ.Ο.Σ., ο οποίος δέχθηκε για πολλοστή φορά επίθεση από αριστεριστές και αντιεξουσιαστές, στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, ενώ μοίραζε φυλλάδια της Φ.Ο.Σ., της φοιτητικής παράταξης του ΛΑ.Ο.Σ. Αποτέλεσμα, πέντε ράμματα στο χέρι. Όμως, αντί να πτοηθεί, πεισμώνει. Άλλωστε, γνωρίζει πάρα πολύ καλά ότι η βία είναι έμφυτο χαρακτηριστικό της δράσης της Άκρας Αριστεράς, στα πανεπιστήμια. Κυρίες και κύριοι, ο Γιάννης Παναγιωτακόπουλος, ένας νεολαίος στην εμπροσθοφυλακή των Ελλήνων πατριωτών. 

Πέσατε πρόσφατα θύμα επίθεσης από αριστεριστές της ΕΑΑΚ και αντιεξουσιαστές, μέσα στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, με αποτέλεσμα μάλιστα να τραυματιστείτε στο χέρι. Τι ακριβώς συνέβη και ποια πιστεύετε ότι ήταν τα αίτια; 

Στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς βρέθηκα με μία ομάδα οκτώ φοιτητών στο τραπεζάκι της Φοιτητικής Οργάνωσης Συναγερμού, συνομιλώντας με φοιτητές όλων των παρατάξεων και διανέμοντας φυλλάδια. Η συνομιλία μας με έναν μεγάλο κύκλο φοιτητών, που βρέθηκαν εκεί, γύρω από την ιδεολογική μας ταυτότητα, τις θέσεις μας για την παιδεία, την δράση μας και η αντιπαράθεση με ηρεμία στο επίπεδο των επιχειρημάτων, με αρκετούς αριστερούς φοιτητές που είχαν όρεξη για διάλογο, φαίνεται ότι δυσαρέστησε την αστυνομία σκέψης της σχολής που έχει εγκαταστήσει το τμήμα της μέσα στο «αναρχικό στέκι» του ΠΑ.ΠΕΙ. Έτσι την ώρα που ξεκινήσαμε να αποχωρούμε, δεχθήκαμε επίθεση από 50 περίπου άτομα των ΕΑΑΚ και του αναρχικού χώρου, που εφοδιάστηκαν από το εν λόγω «στέκι» με ρόπαλα, σφυριά, σκεπάρνια και τσάπες. 

Εμείς σε τέτοιες περιπτώσεις έχουμε την εντολή να υποχωρούμε συντεταγμένα, προκειμένου να μην χτυπήσει κάποιος φοιτητής μας και για να μην τους δώσουμε την ευκαιρία να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα σχετικά με το ποιος επιτίθεται σε ποιον. Κατά την υποχώρησή μας και αποκρούοντας τις συνεχείς επιθέσεις τους, τραυματίστηκαν τρεις συναγωνιστές μου και εγώ με σκεπάρνι που κατευθυνόταν προς το κεφάλι μου και το απέκρουσα με το χέρι μου. Χρειάστηκε να κάνω πέντε ράμματα χωρίς να σκιστεί σε εκείνο το σημείο το πέτσινο μπουφάν που φορούσα. Αν δεν το φορούσα θα είχα πολύ σοβαρότερο τραυματισμό. 

Όπως και να έχει αποχωρήσαμε όλοι όρθιοι, προς την αρχική μας κατεύθυνση, αποκρούοντας τις επιθέσεις ατόμων με σκεπάρνια και φανερές εγκληματικές διαθέσεις, έχοντας ως ομάδα τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Στο νοσοκομείο δεχθήκαμε τις πρώτες βοήθειες και διατρανώσαμε όλοι την απόφασή μας πως στα πανεπιστήμια ήρθαμε για να μείνουμε και δεν πρόκειται να μας διώξει μία μειοψηφία που με την βία θέλει να επιβάλει τις ολοκληρωτικές απόψεις της. 

Από την Μεταπολίτευση και μετά, τα βίαια επεισόδια στα πανεπιστήμια εκ μέρους ομάδων της Άκρας Αριστεράς, αποτελούν μόνιμο φαινόμενο. Είναι τα ΑΕΙ ο μόνος χώρος πλέον, όπου οι εξτρεμιστές της Άκρας Αριστεράς μπορούν να προσηλυτίζουν και να λειτουργούν κατ’ αυτόν τον τρόπο; Και αν ναι, γιατί; 

...

Την ίδια ώρα, που στο Πανεπιστήμιο Πειραιά γινόντουσαν εκδηλώσεις, στις οποίες εγκωμιαζόντουσαν οι τραμπούκοι που επιτέθηκαν (όντας 4πλάσιοι) σε φοιτητές που μοίραζαν ενημερωτικό υλικό, υπό την ανοχή της πρυτανικής αρχής, η οποία άλλωστε προστάτευσε και τους δράστες, αρνούμενη να δώσει άδεια στην αστυνομία να εισέλθει στον χώρο του πανεπιστημίου, οι φοιτητές της ΦΟΣ μετέφεραν τον αγώνα τους εκεί που βρίσκεται η

 ρίζα του προβλήματος.

Στο Υπουργείο Εθνικής(;) Παιδείας, το οποίο εθελοτυφλεί εμπρός στα κρούσματα αριστερίστικης βίας.
Και οι δύο εκδηλώσεις έλαβαν χώρα το μεσημέρι της Τρίτης, την ίδια περίπου ώρα. Στην πρώτη περίπτωση, τα "χαιδεμένα παιδιά" και θύτες των δολοφονικών επιθέσεων με τσάπες, σπρέυ και ρόπαλα πραγματοποίησαν ένα μικρό "πάρτυ" με μικροφωνικές εγκαταστάσεις, μουσική και λοιπά, όπου διατράνωσαν την "ηθικότητα" της απόφασής τους να επιτεθούν 40 σε μονοψήφιο αριθμό συμφοιτητών τους, επειδή ήταν... "φασίστες"