Κάποτε το πολιτικό κατεστημένο και τα κόμματα επένδυαν στον αποπροσανατολισμό της νεολαίας με τα γνωστά παλαιοκομματικά μέσα του εκμαυλισμού, της εξασφάλισης μίας θεσούλας, των θεωρητικών ονείρων για επίγειους σοσιαλιστικούς παραδείσους ή για φιλελεύθερα τέλη -ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά- της ιστορίας ημών. Η αδυναμία παροχής νέων οραμάτων, πραγματικών ή κατασκευασμένων, δεν κατέδειξε μόνο την παντελή αναισθητοποίηση των κοινωνικών αισθητήρων του συστήματος, το οποίο αδυνατεί να κατανοήσει πως τα παραμύθια του δεν συγκινούν πλέον τις μάζες της νεολαίας. Δείχνει πια πως η φαντασία της γενιάς του συνθήματος «η φαντασία στην εξουσία», έχει στερέψει, αποστραγγίζοντας σιγά–σιγά και τα ελάχιστα αποθέματα νομιμοποίησης της εξουσίας της.