• 21 Δεκεμβρίου 2013 14:49
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Γραμματεία Ιδεολογικού, Ειδήσεις, Νέος, Οικονομία, Πολιτική

«Όλβιος όστις Ιστορίης έσχε μάθησιν», είχε πει ο μέγας Ευριπίδης…

Λίγη ιστορία λοιπόν, χρήσιμη και για σήμερα:

«Στις αρχές του 4^ου αιώνα, η εκκλησία της βόρειας Αφρικής βρισκόταν σε βαθιά κρίση. Κατά τους απηνείς διωγμούς εναντίον της από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Διοκλητιανό, πολλοί ιερείς και επίσκοποι είχαν συνθηκολογήσει με τις αρχές. Πολυάριθμοι ιερείς είχαν παραδώσει οι ίδιοι το ποίμνιό τους στους ειδωλολάτρες διώκτες του και επίσκοποι είχαν ρίξει δημοσίως τις γραφές στις φλόγες (ή είχαν θυσιάσει δημόσια στα είδωλα, σ.σ.). Οι δύσοσμες αναθυμιάσεις της προδοσίας και της δειλίας είχαν κατακλύσει την χριστιανική εκκλησία.

Εμφανίστηκαν τότε, δύο ανταγωνιστικά μεταρρυθμιστικά κινήματα…

…Που είχαν σαν σκοπό την αποκατάστασή της Εκκλησίας.

Το πρώτο, οι «δονατιστές» (οπαδοί του Επισκόπου Δονάτου), θεωρούσαν πως η εκκλησία χρειαζόταν αυτοκάθαρση και επιστροφή στην ακεραιότητα των πρώτων της ημερών. Κατ’ αυτούς, αποστολή της εκκλησίας ήταν να προσφέρει έναν αγιασμένο εναλλακτικό χώρο στους αντίποδες του αμαρτωλού κόσμου….

Οι «δονατιστές» επέμεναν να καθαιρεθούν όσοι ιερείς είχαν προβεί σε προδοτικές πράξεις. Αφού εκκαθάρισαν τις τάξεις τους, θέλησαν να δημιουργήσουν μια κλειστή κοινότητα αφοσιωμένων πιστών. Θα ξέκοβαν από κάθε τι ακάθαρτο. Θα αποκαθιστούσαν τις βασικές τους πεποιθήσεις και θα απέκρουαν κάθε εξωτερική επιβουλή και συμβιβασμό, «ναυπηγώντας» μια κιβωτό, όπου θα κατέφευγαν οι αληθινοί χριστιανοί.

Αλλά ταυτόχρονα, ξεπήδησε κι ένα άλλο αναγεννητικό κίνημα, στις τάξεις του οποίου εντάχθηκε και ο μετέπειταάγιος Αυγουστίνος, επίσκοπος τότε Ιππώνος. Το πρόβλημα με τους «δονατιστές», διαπίστωνε ο Αυγουστίνος, ήταν πως «…παραείναι στατικοί. Προσπαθούν να φτιάξουν μιαν ερμητικά κλεισμένη κιβωτό, αλλά τελικά το μόνο που πετυχαίνουν είναι να αυτοαπομονωθούν από τον κόσμο. Στερούν εαυτόν από τις νέες συνθήκες και τις νέες ευκαιρίες».

Γι’ αυτό, αντιδρούσε ενάντια σε κάθε προσπάθεια διαχωρισμού των ανθρώπων ανάμεσα σε εκείνους που βρίσκονται εντός της εκκλησίας και όσους έχουν κλειστεί δια παντός εκτός αυτής.

Ήθελε μια εκκλησία επιτιθέμενη, που θα απορροφούσε όχι μόνο ό,τι αγνό, αλλά και ό,τι ακάθαρτο, μια ζώσα εκκλησία, όπου θα ήταν δυνατή η συνύπαρξη με τους αμαρτωλούς. Εκκλησία όχι στεγανή κιβωτό, αλλά δυναμικό και διαρκώς μεταβαλλόμενο δίκτυο, που θα εξέθετε ανοικτά και αληθινά τις αδυναμίες και τις αντιφάσεις της…».

Εκτός από την ιστορική τους αξία, οι παραπάνω αντικρουόμενες προσεγγίσεις εμφανίζονται και σήμερα εδώ, στην ρευστή και ταχέως μεταβαλλόμενη Ελληνική πολιτική σκηνή…

Ο «δονατισμός» του αυτοπεριχαρακωμένου ΚΚΕ…

Σήμερα, το πολιτικό σκηνικό σείεται συθέμελα και η απειλή να αναδειχτεί πρώτο κόμμα ο αλλοπρόσαλλος ΣΥΡΙΖΑ είναι υπαρκτότερη από ποτέ.

Πρώτο κόμμα ναι… Αλλά με τι συμμάχους για Κυβέρνηση;

Όταν ξαφνικά, στην τελευταία ΚΟΜΕΠ (θεωρητικοπολιτικό όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ), εμφανίζεται μια ολοκληρωτική αποκαθήλωση των επιλογών της ηγεσίας Φλωράκη, που είχε προκρίνει την δημιουργία του Συνασπισμού και την συμμετοχή στις Κυβερνήσεις Τζανετάκη και Ζολώτα το 1989.

Η αποκαθήλωση αυτή σηματοδοτεί μια άνευ προηγούμενου επαναπεριχαράκωση του ΚΚΕ, που δηλώνει ότι δεν θα κατολισθήσει σε κανέναν «κυβερνητισμό» και συμμετοχή σε καμιά «αριστερή, αντιμνημονιακή, αντιφασιστική Κυβέρνηση (ΚΟΜΕΠ 2013, τεύχος 6, σελ. 30).

«Η συμμετοχή του κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μέσα στο κόμμα τον οπορτουνισμό, που σήκωσε ανοιχτά κεφάλι με επικεφαλής μέλη της ΚΕ και τον τότε ΓΓ της ΚΕ Γρηγόρη Φαράκο», τονίζεται στο κείμενο.

Αυτή η περιχαράκωση και ο «αναχωρητισμός» λοιπόν, δημιουργεί την επιπρόσθετη απειλή να αναδειχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο Κόμμα, αλλά να μην μπορεί να στηριχτεί σε άλλα κόμματα για την δημιουργία Κυβέρνησης. Προοιωνίζεται επομένως μια μακρά περίοδος ακυβερνησίας (κάτι που είχε δεν είχε επιτρέψει ο Φλωράκης, όταν δέχτηκε να συμμετάσχει ο Συνασπισμός στην Κυβέρνηση Τζανετάκη, δηλώνοντας ευθαρσώς και υπεύθυνα «Δεν θα αφήσουμε τη χώρα ακυβέρνητη!»).

Αλλά συνεπάγεται και πρόσθετα καθήκοντα στον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό, που πρέπει να καλύψει το κενό αυτής της «απόσυρσης», συνεχίζοντας την παρουσία του σε χώρους δουλειάς, που μέχρι τώρα νεμόταν αποκλειστικά το ΚΚΕ, για να ασκήσει την κοινωνική πίεση που απαιτείται, και να ελκύσει πολιτικο–ιδεολογικά τους εγκλωβισμένους στο ΚΚΕ εργαζόμενους.

Και ο αντίστροφος, μεγαλόθυμος «Αυγουστινισμός»…

Αν όμως η συμπεριφορά αυτοπεριχαράκωσης του ΚΚΕ και αποκλεισμού κάθε συμμετοχής του σε μια λαϊκή, αριστερή Κυβέρνηση, ή έστω σ’ ένα «οριζόντιο» αντιμνημονιακό μέτωπο, ενθουσιάζει το Κεφάλαιο και το Σύστημα –που έτσι το θέλουν, στη γωνία, ανάπηρο, αυτιστικό, γεμάτο εμμονές καθαρότητας, χωρίς καμιά πολιτική συμμαχιών…

…εξίσου προβληματική μπορεί να είναι μια στάση «ανοιχτών θυρών» σε ένα χώρο, όπου ο καθένας μπορεί να μπαινοβγαίνει όποτε θέλει…

Ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός και ο «Καπετάν–Γιώργης» του έχει δεχτεί σφοδρή Κριτική –αντίστοιχη εκείνης που δέχτηκε ο «Καπετάν–Γιώτης» του ΚΚΕ…– για την κριτική στήριξη στην Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και την αρχική συμμετοχή στην Κυβέρνηση Παπαδήμου, μόνο και μόνο για να μην πτωχεύσει η Ελλάδα.

Σήμερα, όλες οι στάσεις και οι θέσεις του δικαιώνονται.

Γι’ αυτό, πρέπει να είμαστε προσεκτικοί –ούτε πολύ «δονατιστές», αλλά ούτε και πολύ «αυγουστινιστές»…

Κατά την προσωπική άποψη της στήλης, πάντως (Α1:Εφημερίδα Γνώμης…), τώρα που ο ΛΑ.Ο.Σ. ανακάμπτει και επανέρχεται δριμύτατος, όσοι τον πλήγωσαν ή «εμήδισαν» με όποιο τρόπο και επιδιώκουν να επιστρέψουν μετανοούντες, πρέπει να περάσουν από διαδικασία εξαρχής επαναξιολόγησης και δοκιμής από την οποία θα κριθεί αν έχουν θέση στο Λαϊκό Πατριωτικό Κίνημα που εκφράζεται από το Κόμμα μας.

Φυσικά, ο Πρόεδρος αποφασίζει τελικά τις «χρυσές τομές»…

Γιατί ο ΛΑ.Ο.Σ. δεν είναι ούτε έδρα περιχαρακωμένου κουκουέδικου «δονατισμού», αλλά ούτε και «πασαρέλα»…