• 24 Σεπτεμβρίου 2013 12:49
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Ειδήσεις, Νέος, Πολιτική

«Αν λέει ότι η γλώσσα μας είναι νεκρή, δεν έχει καμιά επαφή με την πραγματικότητα, με την επιστήμη και την αλήθεια… Ας μη γινόμαστε συνομιλητές φληναφημάτων…».

Αυτά είπε ο καθηγητής γλωσσολογίας Γ. Μπαμπινιώτης, τ.πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ο αρμοδιότερος όλων να αποφανθεί αν τα Αρχαία Ελληνικά είναι «νεκρή γλώσσα» ή όχι, σχολιάζοντας τις σχετικές απαράδεκτες δηλώσεις της Μ. Ρεπούση…

Και πάντως σαφώς αρμοδιότερος σε ειδικά θέματα γλώσσας από μια κυρία με σπουδές στη Φιλοσοφική και μεταπτυχιακά στην Ιστορία, που με βάση αυτές επιδιώκει να έχει άποψη περί παντός επιστητού… (τόσο γνώστρια Ιστορίας, βέβαια, που αποτόλμησε να αποκαλέσει τη σφαγή των Ρωμιών από τους Τούρκους στην προκυμαία της Σμύρνης το 1922 «συνωστισμό», ζητώντας μετά συγγνώμη για την «αδόκιμη» έκφρασή της…).

Δεν είμαστε γλωσσολόγοι, αλλά διαθέτουμε κάποια συστημική και μαθηματική σκέψη, και μπορούμε να κρίνουμε και να συγκρίνουμε τι είναι «νεκρή γλώσσα» και τι όχι…..

Γιατί, πλην γλωσσών πραγματικά «νεκρών» που δεν ομιλούνται επειδή έχουν εξαφανιστεί εντελώς οι ιστορικοί λαοί που τις ομιλούσαν (π.χ. ετρουσκική, φοινικική….), αυτή καθ’ εαυτή η διχοστασία μεταξύ αρχαίων και νεώτερων εκδοχών μιας ενιαίας και συνεκτικής, εξελισσόμενης γλωσσικής συμπεριφοράς είναι από τη φύση της αντιδραστική και αντεπιστημονική.

Ένα θέμα λοιπόν είναι, αν τα Αρχαία Ελληνικά είναι μια «νεκρή», «νεκροζώντανη», ή «ζωντανή» γλώσσα…

…Και άλλο θέμα τι παιδευτική αξία έχει η διδασκαλία μιας τέτοιας γλώσσας στο σχολείο.

Στο πρώτο, απάντησε ωραιότατα η γνωστή ποιήτρια Κατερίνα Αγγελάκη–Ρουκ που, όταν ρωτήθηκε αν μιλαει τα Αρχαία Ελληνικά, απάντησε:

«Δεν μου χρειάζονται… Τα μιλάω μέσω των Νέων Ελληνικών, όπου το ένα τέταρτο των λέξεων είναι αρχαίες…».

Μήπως θέλει η κ. Ρεπούση κι άλλα παραδείγματα για τα πόσο «ζωντανή» είναι η Αρχαία μας γλώσσα στην σύγχρονη Ελληνική λαλιά, και σα δομή αλλά και σαν επιμέρους λέξεις;

Ας διαβάσει  για παράδειγμα την Ομηρική φράση:

«Ποίον σε τέκνον φύγεν έπος έρκος οδόντων;»

(«Τι λόγια ξέφυγαν από το φραχτη των δοντιών σου –δηλαδή από το στόμα σου– παιδί μου;»)

Εκτός από το «έρκος», λοιπόν, ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ –δηλαδή οι 6 στις 7– χρησιμοποιούνται αυτούσιες σήμερα στην ομιλούμενη Ελληνική.

Να της θυμίσουμε ακόμα τα αρχαιοπρεπή στοιχεία στο Ποντιακό ιδίωμα «παιδίον τ’ εμόν», ή στην Κυπριακή διάλεκτο που διαχωρίζει και προφέρει χωριστά τα δύο «λ» στις λέξεις («πολ–λά» π.χ.), ή στα Γκρεκάνικα της Κάτω Ιταλίας (Glossa Grika) με αυτούσια Αρχαία μέρη λέξεων και προτάσεων.

Σημάδια αδιάψευστα ζωντάνιας της Αρχαίας γλώσσας –μπολιασμένης μέσα στην Νέα Ελληνική, με έννοιες και λέξεις της εκτεταμένα χρησιμοποιούμενες– σε αντίθεση με την πραγματικά «νεκρή» λατινική, όπου μόνο γλωσσικές ρίζες της απαντώνται στις «λατινικές» γλώσσες της Ευρώπης.

Λίγη σημασία έχει ότι τα Αρχαία δεν ομιλούνται σήμερα με την εκφορά εκείνων των ιστορικών χρόνων. Το «πνεύμα» και η «δομή» τους είναι παρόντα στη γλώσσα μας, αλλά και σε άλλες γλώσσες, ως μαγιά και καταλύτης…

Η παιδευτική σημασία των Αρχαίων Ελληνικών

Ακόμα, η κ. Ρεπούση, παγιδευμένη σε μια εργαλειακή, χρησιμοθηρική αντίληψη για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση –που μάλλον τη συγχέει με Τεχνικό Λύκειο Ψυκτικών…– παραγνωρίζει την παιδευτική αξία της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών για το μυαλό των μαθητών.

«Η διδασκαλία του συντακτικού της Αρχαίας Ελληνικής είναι πολύ καλή γυμναστική του μυαλού» δηλώνει ο φιλόλογος Σωκράτης Κουγέας («Καθημερινή», 12 /9), ενώ ο μαθηματικός Τεύκρος Μιχαηλίδης επισημαίνει ότι αυτό το συντακτικό βοηθά το μαθητή να αναπτύξει δεξιότητες (λογικών σχέσεων, σ.σ.) παρόμοιες με αυτές των Μαθηματικών».

Και ασφαλώς, είναι άλλο θέμα η βελτίωση του τρόπου διδασκαλίας, με επιλεκτική παρουσίαση και αποφυγή «παπαγαλίας» και σχοινοτενών αρχαίων κειμένων, και εντελώς άλλο πράγμα η ολοσχερής κατάργηση ή προαιρετικοποίησή τους, με την ανόητη επίκληση της «χρησιμότητας» στην καθημερινή ζωή.

Με την ίδια Ρεπούσεια–Προκρούστεια λογική, δεν θα έπρεπε να διδάσκονται στη Γεωγραφία για την …Αλάσκα όσοι μαθητές δεν σχεδιάζουν να πάνε ποτέ εκεί. Η δε Κοσμολογία δεν θα ’πρεπε να διδάσκεται καθόλου, αφού δεν θα πάει κανείς ποτέ στον …Κρόνο!

Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, η κυρά–Μαρία κατάφερε να διασπάσει ακόμη περισσότερο τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας φιλοδοξεί  να ηγηθεί, αναγκάζοντας μέχρι και την κοινοβουλευτική συνάδελφό της κ. Μακρή να της καταλογίσει δημοσίως ότι προκαλεί σκόπιμα την κοινή γνώμη για ψηφοθηρικούς λόγους!!

 «Υπηρέτρια ξένων αφεντάδων» η κυρά–Μαρία…

Γιατί τα κάνει αυτά η Μαρία Ρεπούση, ψευδόμενη επίσης για τη διδασκαλία των Θρησκευτικών στην Ευρώπη –σε 22 από τις 29 χώρες διδάσκονται σήμερα ως κατήχηση (!!)– όπως και για το «θάνατο» των Αρχαίων Ελληνικών;

Είναι, κατ’ εμάς, απλό: Επενδύει πολιτικά στην προοπτική ηγεσίας της ΔΗΜΑΡ, αλλά και του ευρύτερου ανθελληνικού εθνοαποδομητικού ρεύματος στην Ελλάδα –του συνδεδεμένου με πλείστα όσα συμφέροντα, ντόπια και ξένα…– «πειθόμενη τοις ρήμασι» (πασίγνωστα!) του Αμερικανοεβραίου Κίσινγκερ:

«Ο Ελληνικός λαός είναι απείθαρχος και πρέπει να συνετιστεί. Πρέπει να τον πλήξουμε στη γλώσσα, τη θρησκεία, στα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχτεί (…) για να πάψει να μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Παραμεσόγειο και τη Μ.Ανατολή, όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης σημασίας για τις ΗΠΑ»!!

Μόνο που η κυρία (Ντ)ρεπούση ξεχνάει το επίσης πασίγνωστο:

«Οι αυτοκρατορίες κατακτούν τους λαούς αξιοποιώντας διάφορους χρήσιμους ηλίθιους και τους χάνουν όταν η ηλιθιότητα των τελευταίων υπερβεί τη χρησιμότητά τους…»