• 4 Σεπτεμβρίου 2013 12:35
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Διεθνή, Ειδήσεις, Νέος, Οικονομία, Πολιτική

Στο σημερινό άρθρο, θα είμαστε προσεκτικοί για να μην παρεξηγηθούμε.

Λυπούμαστε για τον θάνατο ενός νέου ανθρώπου στο περιστατικό με τον ελεγκτή στο τρόλεϊ.

Συλλυπούμαστε ειλικρινά τους αξιοπρεπείς οικείους του.

Και συμφωνούμε με το «Αντίο, Φίλε!» της «Α1» 24/8 στον άτυχο νέο –αλλά και με τις επισημάνσεις για τις ευθύνες της Πολιτείας στους ελέγχους στα ΜΜΜ.

Αναγκαία η διάκριση μεταξύ αδυνατούντων να πληρώσουν και σκέτων «τζαμπατζήδων»…

Η συμφωνία αυτή όμως δεν αποκλείει τη συζήτηση για τον γενικευμένο «τζαμπατζηδισμό», που υποκρύπτει δύο διαφορετικές και αναγκαία διακριτές στάσεις και πρακτικές αποφυγής πληρωμής υποχρεώσεων από τους πολίτες:…

Α. Την πραγματική αδυναμία πληρωμής από διαπιστωμένα ευπαθείς και φτωχοποιημένους πολίτες.

Β. Την ανοιχτή άρνηση πληρωμής από πολίτες που, ενώ έχουν τη δυνατότητα, αποφασίζουν μονομερώς και αυθαίρετα να μην πληρώνουν είτε σε ένδειξη «μαγκιάς» και «τσαμπουκά» απέναντι σε ανύπαρκτους ή αδύναμους ελεγκτικούς μηχανισμούς, είτε ιδεολογικοποιώντας τον «τζαμπατζηδισμό» τους ως νέο …ΕΑΜ κατά Νόμων και Θεσμών μιας κατ’ αυτούς «εχθρικής» Πολιτείας…

Η αθλιότητα και η διαφθορά μιας Πολιτείας –που, ωστόσο, διοικείται από «ταγούς» επιλεγέντες από τους ίδιους τους πολίτες…– δεν αποτελεί δικαιολογία για πράξεις αυθαιρεσίας και απόλυτης κατάλυσης κάθε μορφής κοινωνικής τάξης και ελέγχου, γενικεύοντας έτσι ένα «σπιράλ» χρεοκοπίας προς τα κάτω, που θα πλήξει κυρίως τους πιο αδύναμους, ενώ οι «μάγκες» θα μείνουν στο απυρόβλητο…

Μελοδραματικές έννοιες «οικογενειοκρατικής φύσης» του παρελθόντος, σε αντίθεση με τη σύγχρονη έννομη τάξη…

Δυστυχώς, σήμερα εμφανίζεται η εικόνα μιας κοινωνίας που μελοδραματικά, υπερσυναισθηματικά και λαϊκίστικα εξακολουθεί να προτάσσει, έναντι της έννομης τάξης, έννοιες «οικογενειοκρατικού χαρακτήρα»…

Έτσι, ο 19ετής πολίτης, που ατυχώς έχασε τη ζωή του στο περιστατικό, αποκλήθηκε από όλους «το παιδί», με σαφή την υπόρρητη έννοια ότι γενικά «τα παιδιά» –μέχρι ποια ηλικία άραγε;– απαλλάσσονται ευθυνών και υποχρεώσεων, με τη μανουλίστικη εκδοχή «έλα μωρέ, παιδί είναι…», στα πλαίσια ενός ιδιότυπου ηλικιακού ρατσισμού-κατά των υπολοίπων…

Λες και η ηλικία, ή η οικογενειακή σχέση («Να μην κεράσω τη μάνα μου;»- Λευτέρης Πανταζής, για μη έκδοση αποδείξεων σε μπουζουξίδικο…) αποτελεί δικαιολογία για εξαίρεση από τις υποχρεώσεις του πολίτη.

Αυτά κάνει στη χώρα ο ελληνότροπος τοπικισμός και οικογενειοκρατία…Σα να βρισκόμαστε στην υπανάπτυκτη νομικά και θεσμικά Αλβανία, αναγνωρίζεται κυρίως το άγραφο, προφορικό, άτυπο, τοπικό, εθιμικό, οικογενειακό δίκαιο της Πατριάς και της «παρέας», όπου για το ίδιο αδίκημα, η μάνα, το παιδί, ο θείος μας συγχωρούνται, ενώ ο τρίτος υφίσταται τα πάνδεινα ως «εκτός οικογενείας ΜΑΣ»…

Και όπου η πρώτη ερώτηση πάντα μεταξύ αγνώστων είναι «Από πού είσαι; Ξέρεις τον τάδε;», για να προχωρήσει μια, όχι κατ’ αξία, αλλά κατά καταγωγή σχέση συντοπιτών…

Τα περιστατικά που κατέληξαν στο θάνατο του 19ετή πολίτη ακόμα ερευνώνται-αν και είναι βέβαιο ότι υπήρξε άρνηση πληρωμής εισιτηρίου..

Εντούτοις, γέμισαν στήλες από αυτόκλητους ανενημέρωτους «δικαστές» με εύκολους θρήνους και κοπετούς για «το παιδί», το «νεολαίο» (;!!) που πήγε άδικα για 1,4 ευρώ… Λες και το ζήτημα ήταν αυτό το ευτελές ποσό, και όχι και θέμα τάξης του αν θα γίνονται κάποιοι έλεγχοι και αν θα τηρείται ο νόμος, χωρίς αυτό να θεωρείται ρουφιανιά, «τσατσηλίκι», κατάδοση, χούντα ή ότι άλλο «μακρονησιώτικο»…

«Είμαι και με το παιδί, είμαι και με τον ελεγκτή», αλλά όχι με τους υβριστές της Λένας Διβάνη…

Γι’ αυτό ψύχραιμοι, λογικοί κάλαμοι (Μιχάλης Μητσός, «ΝΕΑ») έγραψαν: «Είμαι με το παιδί που έχασε τη ζωή του, αλλά είμαι και με τον ελεγκτή που προσπάθησε να κάνει το καθήκον του».

Γιατί στη χώρα λείπουν άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους και δεν παραιτούνται εύκολα με ένα «Άσε, γιατί να μπλέκω;…»

Και γιατί είναι απαράδεκτο να χρησιμοποιείται δακρύβρεκτα και υποκριτικά ένας θάνατος –προφανώς από ατύχημα και όχι με πρόθεση κανενός– για να προπηλακίζονται διαφορετικές γνώμες, όπως της καθηγήτριας Λένας Διβάνη, που τόλμησε να διερωτηθεί αν θα πρέπει τελικά να επιβραβεύεται ο όποιος αυθαίρετος «τζαμπατζηδισμός»…

Εισπράττοντας αντιδημοκρατικότατα, από ψυχοπονιάρηδες «δημοκράτες», ύβρεις και χυδαιότητες όπως «αίσχος μωρή», «ψόφα», «να βγάλεις τον καρκίνο», «να σε πατήσει λεωφορείο γεμάτο λαθρεπιβάτες» κλπ…

Άλλο η οργανωμένη πάλη και διεκδίκηση, κι άλλο η υποκριτική κλάψα και κακομοιριά που δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα…

Και που οδηγεί –προκειμένου π.χ. για τα δάνεια και τους πλειστηριασμούς– στο αμίμητο εκείνο μιας δανειολήπτριας: «Δηλαδή πρέπει να μην έχουμε να φάμε, για να μην πληρώσουμε;».

Αυτά τα «σιγά μην ΤΟΥΣ πληρώσω» μας έφεραν μέχρις εδώ…

Ας το χωνέψουμε: Μαχόμενοι για ένα σοβαρό και αποδοτικό κράτος, χωρίς ρεμούλες και μίζες, όσοι αγαπούμε την Πατρίδα πρέπει παράλληλα να πολεμάμε σε καθημερινό επίπεδο ενάντια σε κάθε είδους αυθαίρετο και τσαμπουκαλήδικο ατομικό «τζαμπατζηδισμό», με όποιο πρόσχημα και όποια μετονομασία των αυθαιρετούντων σε «καημένα παιδιά», «μανούλες», «καρντάσηδες», «συναδέλφους» και άλλα τέτοια κλαψιάρικα… Όπως βέβαια και ενάντια σε κάθε αυθαίρετη βία της όποιας εξουσίας…

Αλλιώς, θα οδηγηθούμε σε έναν Ελληνότροπο «Ταλιμπανισμό», πιάνοντας τα ταμπούρια σε συμμορίες των τεσσάρων–πέντε και εφαρμόζοντας με διάφορα προσχήματα καθένας τους δικούς μας νόμους, τα δικά μας «δεν πληρώνω», ενάντια σε κάθε έλεγχο.

Για να αποτελειώσουμε το ερείπιο που πάει να γίνει σήμερα η Ελληνική α–κοινωνία…

Και να ’ρθουν μετά κάποιοι «Γερμανοί» να εφαρμόσουν –τότε, άνευ αντιστάσεως– ελέγχους που δεν θα τολμά να παραβεί κανένα «δικό μας παιδί» και καμιά «μανούλα»…