• 5 Αυγούστου 2013 23:59
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Διεθνή, Ειδήσεις, Νέος, Οικονομία, Πολιτική

Οι παλιότεροι θα θυμούνται το ομότιτλο βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού, που γράφηκε με μεγάλη οδύνη, με αφορμή το θάνατο –έναν Αύγουστο– της αγαπημένης συντρόφου της ζωής του.

«…Σε βλέπω σαν μια αγκαλιά. που ζητά να με ξαναπεριλάβει. Να χωνευτώ μέσα στη ζέστα σου. Και μετά, την τελευταία φορά, ξάπλωσες πάνω στα πόδια μου, απ’ την αντίθετη πλευρά της καρδιάς σου. Τίποτα δεν πρόλεγε πως ήταν η τελευταία. Δεν είχες προλάβει να γεράσεις…», έγραφε ο Βασιλικός.

Εμείς συγκινηθήκαμε τότε, ας το διαβάσουν τώρα κι οι νεότεροι…

Καμιά πρόθεση δεν έχουμε να σας χαλάσουμε το κέφι –όσοι κι όποιο έχετε…

Σίγουρα θα βρείτε αλλού πολλά άρθρα, διαφημίσεις και φωτό για παραλίες, αντιηλιακά, κεφάτα μπαρ, κοσμοπλημμυρισμένα νησιά, Αυγουστιάτικα φεγγάρια και τα παρόμοια…

Όμως, υπάρχουν κι άλλες εκδοχές και πλευρές του αποκορυφώματος του καλοκαιριού…

Υπάρχουν μνήμες Αυγουστιάτικου διχασμού, σύγχυσης και καταστροφής κάτω από τον πυρωμένο ήλιο της «Έρημης Χώρας» μας.

• Ήταν 13 Αυγούστου 1922, που έσπασε το μέτωπο της Μικρασίας, εκεί που ο Ελληνικός Στρατός είχε φτάσει μέχρι το Πολατλί, μόλις 45 χιλιόμετρα μακριά από την Άγκυρα (δηλαδή περίπου η απόσταση Αθήνας–Μαραθώνα… Φαντάζεστε τους Τούρκους στο Μαραθώνα;…)

Μια βασιλική Κυβέρνηση –την οποία έφερε ο Βενιζέλος με αυτογκόλ στην εξουσία, με τις ακατανόητες εκλογές της 20 Νοεμβρίου 1920–, που αντέστρεψε το κομμουνιστικό σύνθημα «Οίκαδε!» («Επιστροφή στο σπίτι!») με το οποίο είχε εκλεγεί και, χωρίς υποστήριξη από τους Συμμάχους, προετοιμασία και επιμελητεία, χώθηκε βαθιά στην Αλμυρά Έρημο, παρασυρμένη από τον Τούρκο «Κουτούζωφ» Κεμάλ Ατατούρκ, και εκεί είδε τα στρατεύματα –αποψιλωμένα από διωγμένους Βενιζελικούς εμπειροπόλεμους αξιωματικούς– να σπάνε και να αρχίσει η μεγάλη υποχώρηση, που έφερε τους «τσέτες» στη Σμύρνη στις 13 Σεπτεμβρίου 1922, όπου έγινε «του συνωστισμού» κατά Ρεπούση…

• Ήταν 15 Αυγούστου 1940, όταν τορπιλίστηκε το «Έλλη» μέσα στο λιμάνι της Τήνου, σε μια βάρβαρη κι αχαρακτήριστη θρασύδειλη ενέργεια του Μουσολίνι –με τον οποίο ωστόσο ο Βενιζέλος είχε προωθημένες επαφές από το 1923 για να στηθεί κάποιο αντίστοιχο καθεστώς στην Ελλάδα…

Και αυτό υπό Κυβέρνηση Μεταξά, που, παρότι φίλα προσκείμενος προς τις ιδέες του Ιταλικού Φασισμού και του Γερμανικού Εθνικοσοσιαλισμού, δεχόταν επιδράσεις από την πάντα ανθελληνική Αγγλική διπλωματία, που δεν θα επέτρεπε ποτέ να γίνει η Ελλάδα αυτόνομη ναυτική δύναμη στη Μεσόγειο.

• Ήταν 29 Αυγούστου 1949, που τελείωσε ο αιματηρός εμφύλιος στο Γράμμο–Βίτσι, με ήττα του κομμουνιστικού «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας» και νίκη των υπό Αμερικανική διοίκηση Κυβερνητικών στρατευμάτων –ο πρώτος και μοναδικός θερμός πόλεμος του Ψυχρού Πολέμου, όπου Ανατολή και Δύση δοκίμασαν τις δυνάμεις τους, πατώντας πάνω και βαθαίνοντας το διχασμό του Ελληνικού Λαού «υπό ξένας σημαίας».

Ενός αλλοπρόσαλλου εμφυλίου –κηρυγμένου χωρίς καμιά επίσημη απόφαση κανενός Οργάνου του ΚΚΕ– όπου έχασε όλη η Ελλάδα και όπου καταστράφηκαν οι υποδομές, ο παραγωγικός και κοινωνικός ιστός, το γεωπολιτικό δυναμικό, η χωροταξική ισορροπία και ανθρωπογεωγραφία της χώρας, με 150.000 νεκρούς και 4 τρις δραχμές υλικές ζημιές (κατά τον καθηγητή Άγγελο Αγγελόπουλο, υπουργό στην εαμική Κυβέρνηση του Βουνού- ΠΕΕΑ).

Αύγουστος λοιπόν ο μήνας αυτής της Πύρρειας νίκης που μας στοιχειώνει μέχρι σήμερα…

• Και τέλος, ήταν 14-16 Αυγούστου 1974 που ολοκληρώθηκε το έγκλημα του «Αττίλα 2» με την επέκταση των Τουρκικών Στρατευμάτων Κατοχής στο 38% της Κύπρου μας –που βρήκε έδαφος πάλι στο διχασμό Κυπρίων και Ελλήνων και προέκυψε σαν αποτέλεσμα του άθλιου δωσιλογικού δόγματος «Η Κύπρος κείται μακράν!» του εκ Παρισίων επανακάμψαντος «Εθνάρχη».

Και σήμερα;

Αύγουστο του 2013, 91 χρόνια μετά τη Μικρασιατική Αυγουστιάτικη κατάρρευση, πάλι κουρελιάζεται ο κοινωνικός ιστός στη χώρα…

• Κουρελιάζεται από τη χρεοκοπία που έφερε η «κλεπτοκρατία» της λεγόμενης μεταπολίτευσης, που η αθλιότητά της εξελίχτηκε σε χειρότερη δικτατορία, με άρματα μάχης τα «δωράκια του Μαυράκη στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια…», φράση με την οποία ο χαρισματικός αλλά τελικά ανήθικος Ανδρέας Παπανδρέου μετέτρεψε τους θεσμούς και το πνεύμα της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλευτισμού σε Ύβρι…

• Διαλύεται από τους άπειρους μικρούς εμφύλιους όλων εναντίον όλων, από τη λυσσώδη μάχη των όποιων διαπλεκόμενων, μιζοτραφών ή συντεχνιακών προνομιούχων να διασώσουν ατιμώρητοι τα προνόμιά τους, με τη λογική «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»υπο την πίεση της «Κατασ-Τρόικα»…

• Τινάζεται στον αέρα από τις δηλώσεις των διαφόρων Πρετεντέρηδων ότι «η κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της», που συγκαλύπτουν υποκριτικά τις χαώδεις διαφορές και την α–κοινωνησία μεταξύ των τίμιων αλλά πτωχευμένων πολιτών που δεν θα πάνε διακοπές και που τη βγάζουν δέκα–δέκα στα μπαλκόνια για να εξοικονομήσουν την πορτοκαλάδα στο καφενείο…

…και εκείνων των, όχι δυστυχώς λίγων, αλλά ακόμη εκτός Κορυδαλλού, που κάνουν τα γνωστά πάρτι με αστακοπόλεμο και σαμπάνιες στην Ψαρού της Μυκόνου (αλήθεια, γιατί δεν την κάνουν «Μακρόνησο» για «πλούσιους» κλέφτες και φοροφυγάδες;…) προκαλώντας το υπόλοιπο Ελληνικό σύμπαν…

Ναι, δε λέμε…

Καλές είναι οι βουτιές και τα Αυγουστιάτικα ηλιοβασιλέματα…

Αλλά σε πονάει να βουτάς μαζί και στο αδιέξοδο και να βλέπεις να δύει και η ίδια η χώρα, σαν «παληόψαθα των Εθνών που την πατούν όλοι», που ’λεγε κι ο Μακρυγιάννης…