• 5 Αυγούστου 2013 16:48
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Διεθνή, Ειδήσεις, Νέος, Οικονομία, Πολιτική

Στο σφυρί και η υπερηφάνεια των Ελλήνων!
Η δραματική κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική οικονομία, απαιτεί να συζητούμε υπό όρους αληθείας. Και η αλήθεια είναι ότι αποτελεί ηρωισμό το να ζει κανείς στην Ελλάδα και να είναι μισθωτός, συνταξιούχος ή μικροεπαγγελματίας. Υπάρχει ένα εκρηκτικό μείγμα που δημιουργεί η ανεργία και η δραματική μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών, των πολιτών γενικότερα. Αν αυτό το συνδυάσει κανείς με την αύξηση των τιμών και την ενίσχυση των καρτέλ, δημιουργεί ένα άκρως τοξικό περιβάλλον.  Ως να μην έφθαναν αυτά, έχουμε παράλληλα απουσία ελεγκτικών μηχανισμών, παρά τα όσα εξαγγέλλονται κατά καιρούς, με τους αριθμούς να είναι ιδιαίτερα ισχνοί, σε σχέση με την πραγματικότητα….
Απαιτείται καλύτερη επίβλεψη της αγοράς καθώς μάλιστα έχει καταστεί μάλλον ανύπαρκτη η Επιτροπή Ανταγωνισμού.
Να, λοιπόν, γιατί φθάσαμε στη συρρίκνωση της παραγωγής και τη διάλυση ουσιαστικά του υγιούς εμπορίου. Και δεν χρειάζεται σοφία να καταλάβει κανείς ότι εκεί θα φθάναμε με μαθηματική ακρίβεια και στο άδειο καλάθι της νοικοκυράς, το περιβόητο «καλάθι της νοικοκυράς» που δεν ξέρω καν αν υπάρχει καλάθι όταν η σημερινή Κυβέρνηση με τα όσα πράττει ή παραλείπει «έχει χάσει και τα αυγά και τα καλάθια».
Τα στοιχεία είναι καταλυτικά, όταν συνυπολογίσουμε δύο παραμέτρους. Από τη μία οι μισθοί στην Ελλάδα μετά βίας φθάνουν στο 58% του μέσου όρου των αμοιβών στην Ευρωπαϊκή Ένωση , ενώ η Ελλάδα είναι από τις ακριβότερες χώρες της Ευρώπης και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
Δικαιολογημένα αναρωτιέται ο καθένας: Είναι δυνατόν οι τιμές των γαλακτοκομικών προϊόντων στη χώρα μας να ανέρχονται στο 132% του μέσου όρου της Ευρώπης και οι τιμές στα τρόφιμα να κυμαίνονται στο 101% του μέσου κοινοτικού όρου;
Αυτό γίνεται τη στιγμή που στην Ελλάδα το 50% και πλέον των εργαζομένων κερδίζει λιγότερο από 1.000 ευρώ το μήνα, αλλά πληρώνει τα αγαθά που αγοράζει, σε τιμές Βρυξελλών. Για όλα αυτά έχει το θάρρος η Κυβέρνηση να επαίρεται; Είναι αμείλικτη η δύναμη των αριθμών. Και κάποιοι τη δύναμη αυτή συνηθίζουν να την ονομάζουν λαϊκισμό, υποδυόμενοι ότι δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει στην πραγματικότητα.
Σε όλες τις πόλεις της χώρας τα τρία στα πέντε καταστήματα έχουν κρεμάσει ενοικιαστήρια και στις λαϊκές αγορές, κάποιοι δυστυχείς συνάνθρωποί μας ψάχνουν ανάμεσα στα σκουπίδια κάτι να βρουν, ώστε να επιβιώσουν. Αυτό είναι ατόφια η αλήθεια. Και αυτήν την αλήθεια έχει απαγορευτεί να μεταδίδουν τα τηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης…
Τα γνωρίζει αυτά η Κυβέρνηση, αλλά μέχρι τώρα περιορίζεται σε διαπιστωτική πολιτική και σε σχέδια επί χάρτου. Ο ελληνικός Λαός, δεν εξέλεξε μια Κυβέρνηση απλώς για να διαπιστώνει τα προβλήματα, αλλά για να παίρνει αποφάσεις; Οι όποιες αποφάσεις έχουν παρθεί μέχρι σήμερα οδηγούν σε απελπιστικά αποτελέσματα: Περισσότερη ακρίβεια, περισσότερη δυστυχία για όλους τους Έλληνες. Φυσικό επακόλουθο της πολιτικής αυτής είναι η συρρίκνωση της παραγωγικής διαδικασίας και η δραματική μείωση του τζίρου των επιχειρήσεων. Έτσι, φθάσαμε στο κλείσιμο χιλιάδων μικρομεσαίων επιχειρήσεων, που δεν άντεξαν τον ανταγωνισμό των πολυκαταστημάτων και των πολυεθνικών.
Κανένας βέβαια δεν είναι αντίθετος σε οτιδήποτε μπορεί να προσφέρει στην ανάπτυξη και στην τόνωση της απασχόλησης, αρκεί να λειτουργεί σε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού.
Ποια ψυχολογία όμως έχει δημιουργηθεί στην αγορά; Είναι η ψυχολογία του τύπου «ο σώζων εαυτόν σωθείτω», τη στιγμή που η Υπηρεσία Εποπτείας της Αγοράς και η Επιτροπή Ανταγωνισμού, παραμένουν αποδυναμωμένες, αναποτελεσματικές και αναξιόπιστες. Μέχρι σήμερα τα καρτέλ, λόγω της αδράνειας του κράτους και της αναποτελεσματικότητας των ελεγκτικών υπηρεσιών, χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τη διάτρητη ελλιπή νομοθεσία.
Κατά δεκάδες κάθε εβδομάδα βάζουν λουκέτο κάθε μορφής επιχειρήσεις.
Η ανεργία πλήττει το μισό και πλέον του ενεργού πληθυσμού της χώρας. Και αφού «καθαρίζεται» η αγορά από τους μικρούς, θησαυρίζουν οι λίγοι και οι ισχυροί. ΄Αλλά, η σημερινή Κυβέρνηση στο όνομα ενός «ανθρωποκτόνου» νεοφιλελευθερισμού, προκαλεί και εξαγριώνει τους ΄Ελληνες, οι οποίοι έχουν καταστεί οι επαίτες της Ευρώπης. Και «μη έχοντας άλλο σκαλοπάτι να βαδίσει στου κακού τη σκάλα», η δικομματική πλέον αναλγησία «εξαργυρώνει» ακόμη και αυτή την ίδια την υπερηφάνεια ενός ολόκληρου Λαού. Φαίνεται ότι η επανάσταση του αυτονόητου γέννησε το ακατανόητο. Και το γέννησε σε αυτή τη χώρα του μέτρου, της σοφίας και της αρμονίας! Τι ειρωνεία!