• 21 Ιανουαρίου 2013 14:19
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Διεθνή, Ειδήσεις, Νέος, Οικονομία, Πολιτική

«Δούρειος ίππος» του Ελληνισμού οι λαθρομετανάστες. Τους παραχωρούν άρον- άρον την ελληνική ιθαγένεια .Το υπουργείο Εσωτερικών, προ ημερών ανακοίνωσε τη «ροή διαδικασίας, για την κτήση της ελληνικής ιθαγένειας που αφορά ενηλίκους αλλοδαπούς που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα ή ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΟΥ ΤΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥΣ, έχουν φοιτήσει σε ελληνικό σχολείο στην Ελλάδα». Σύμφωνα με την ανακοίνωση αυτή, μέσα σε ένα χρόνο θα πρέπει να ολοκληρωθεί η σχετική διαδικασία!… Οι προθέσεις του υπουργείου Εσωτερικών ελέγχονται ως αγνοούσες επιδεικτικά την έννοια και την ουσία της ιθαγένειας, καθώς παγκοσμίως ως έννοια της ιθαγένειας νοείται ή ονομάζεται νομικά η ιδιότητα του πολίτη, για την ακρίβεια ο νομικός δεσμός του ατόμου με το Κράτος στο οποίο ανήκει…..

Κάθε άνθρωπος αποκτά ιθαγένεια τη στιγμή που γεννιέται, κατά κανόνα την ίδια με έναν από τους γονείς του (δίκαιο του αίματος),ή υπό προϋποθέσεις του τόπου γέννησής του (δίκαιο του εδάφους). Κατά τη διάρκεια της ζωής του ενδέχεται να αποκτήσει νέα ιθαγένεια οικειοθελώς – η διαδικασία αυτή ονομάζεται πολιτογράφιση. Ενδέχεται επίσης, εάν προβεί σε πράξεις προδοσίας ή συμμετέχει στην αντιπολίτευση εναντίον αυταρχικών καθεστώτων, να στερηθεί την ιθαγένειά του – σε αυτήν την περίπτωση και αν δεν έχει την ιθαγένεια άλλου κράτους χαρακτηρίζεται ως ανιθαγενής.

Για λόγους σκοπιμότητας οι λέξεις ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ και ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ, (σε ένα πλαίσιο της τάσης της παγκοσμιοποίησης), θεωρούνται τεχνιέντως ως ταυτόσημες(!) και χρησιμοποιούνται εξίσου στην καθημερινότητα. Η υπηκοότητα έχει συνδεθεί με τις απόλυτες μοναρχίες, όταν ο λαός όφειλε υπακοή στον «ελέω Θεού» μονάρχη – για τον ίδιο λόγο προτιμάται ο όρος πολίτης από τον υπήκοο.

Σε ορισμένα επίσημα κείμενα χρησιμοποιείται επίσης η λέξη ιθαγενής για τον κάτοχο της ιθαγένειας. Αν και απόλυτα ορθός, ο όρος συνήθως αποφεύγεται στην καθομιλουμένη, επειδή έχει συνδεθεί στον μέσο νου με τους εκτός Ευρώπης αυτόχθονες πολιτισμούς.

Επειδή τα σύγχρονα κράτη είναι δομημένα στη λογική του εθνικού κράτους, συνήθως τα μέλη τους έχουν ίδια ιθαγένεια και εθνικότητα. Αυτό έχει οδηγήσει στην εσφαλμένη εντύπωση ότι πρόκειται για ταυτόσημες έννοιες, στην πραγματικότητα όμως οι δύο όροι σημαίνουν διαφορετικές σχέσεις:

Η ιθαγένεια περιέχει πολιτική-νομική έννοια: εκφράζει τη σχέση κράτους – πολίτη, με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που προκύπτουν για αμφότερα τα μέρη από αυτήν.

Αντίθετα, η έννοια της εθνικότητας είναι ηθική-πολιτισμική: εκφράζει τη σχέση του ανθρώπου με τον πολιτισμό απ’ όπου προέρχεται η οικογένειά του και με τις αξίες της οποίας μεγαλώνει.

Η διαφορά των εννοιών γίνεται εύκολα κατανοητή στην περίπτωση των μειονοτήτων. Για παράδειγμα, ένας Βορειοηπειρώτης είναι συνήθως αλβανικής υπηκοότητας αλλά ελληνικήςεθνικότητας.

Σε περιπτώσεις πολιτογράφησης, δηλαδή οικειοθελούς κτήσης νέας υπηκοότητας, ενδέχεται το άτομο να διατηρήσει και την παλαιά, αλλά η ιθαγένεια συναρτάται με τον τόπο της γέννησής του, όπως άλλως και ετυμολογικά η λέξη σημαίνει.

Στο πλαίσιο της Ενωμένης Ευρώπης, ορισμένοι ακαδημαϊκοί μιλούν περί… «ευρωπαϊκής ιθαγένειας», που είναι όρος παντελώς αδόκιμος, αφού η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση αποτελεί ένωση κρατών, η οποία εν τούτοις δεν έχει ολοκληρωθεί, αφού δεν κατόρθωσε να συγκροτήσει κοινή Εξωτερική πολιτική, κοινή πολιτική ΄Αμυνας και κοινή –εν τω συνόλω της- Οικονομική πολιτική. Κατά συνέπεια δεν μπορεί να νοείται ως… ξεχωριστή κρατική οντότητα και, πολύ περισσότερο, δεν στέκει ο όρος «ευρωπαϊκή ιθαγένεια»

Και τούτο διότι αν ίσχυε η θεωρεία αυτή, οποιοσδήποτε είναι πολίτης κράτους-μέλους, δεν σημαίνει ότι εξομοιώνεται πλήρως με τους πολίτες των άλλων κρατών-μελών, αλλά ότι του παρέχονται διάφορα προνόμια… Μπορεί –μεταξύ άλλων– να ταξιδέψει, να εγκατασταθεί ή να εργαστεί σε οποιαδήποτε χώρα της Ε.Ε. με μια διαδικασία πολύ ευκολότερη σε σύγκριση με άτομα που δεν είναι ευρωπαίοι πολίτες, αλλά όλα αυτά δεν έχουν σχέση με την ιθαγένεια.

Πρόσφατα η ελληνική Πολιτεία αντί να θεσμοθετήσει αντικίνητρα, για τη συρρίκνωση της ροής παρανόμων μεταναστών, η μεθόδευσε βιομηχανία πολιτογραφήσεων που εκ των πραγμάτων λειτουργεί ως κίνητρο για ψηφοθηρική σκοπιμότητα.

Η εύκολη παραχώρηση ιθαγένειας στα παιδιά λαθρομεταναστών είναι από μόνη της ένα κίνητρο κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για τους παράνομες μετανάστες, να τεκνοποιήσουν.
Το κίνητρο αυτό καθίσταται πολύ πιο ισχυρό από τη διάταξη που προβλέπει ότι όποιο παιδί γεννηθεί στην Ελλάδα και είναι άγνωστης ιθαγένειας ή δεν μπορεί να αποκτήσει άλλη ιθαγένεια, θα παίρνει αυτομάτως την ελληνική.

Η διάταξη αυτή -που υπήρχε βέβαια και υπάρχει στον Κώδικα που ψηφίστηκε το 2004- είναι ασαφής και αφήνει ανοιχτό ένα επικίνδυνο παράθυρο.
Η μεγάλη πλειονότητα των μεταναστών που εισέρχονται παρανόμως στην Ελλάδα, δεν έχουν χαρτιά και δεν αποκαλύπτουν τη χώρα καταγωγής τους, για να μην απελαθούν. Ένα τέτοιο ζευγάρι γεννάει ένα παιδί στην Ελλάδα. Το παιδί μπορεί να αποκτήσει την ιθαγένεια των γονιών του, αλλά αυτοί έχουν ισχυρό κίνητρο να το κατατάξουν στην κατηγορία «άγνωστη ιθαγένεια», ώστε να πάρει αμέσως την ελληνική ιθαγένεια.
Στη συνέχεια ως πρόσωπα που έχουν τη γονική φροντίδα τέκνου ελληνικής ιθαγένειας, μπορούν να πολιτογραφηθούν κατ’ εξαίρεση της ισχύουσας προϋπόθεσης για νόμιμη συνεχή παραμονή στην Ελλάδα τουλάχιστον πέντε ετών ή να βρίσκονται στη χώρα έστω και παρανόμως για τρία χρόνια.

Το μήνυμα πως η Ελλάδα δίνει σχετικά εύκολα ιθαγένεια, έχει φθάσει από καιρό στις χώρες προέλευσης των παράνομων μεταναστών και τροφοδότησε ένα ισχυρότατο ρεύμα παράνομης μετανάστευσης.

΄Εχουμε καταστεί η χώρα υποδοχής λαθρομεταναστών. Είμαστε η πύλη από την οποία εισέρχονται εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες και έχουμε τα πιο χαλαρά μέτρα για την κοινωνική τους ένταξη.
Σ’ αυτό το ερώτημα οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών αποφεύγουν να απαντήσουν και τούτο διότι τα στοιχεία που υπάρχουν είναι καταλυτικά.

Τα στοιχεία αυτά αφορούν τις άλλες χώρες της Ευρώπης. Τι συμβαίνει στις άλλες χώρες της Ευρώπης; Πώς αντιμετωπίζουν το ζήτημα; Το αντιμετωπίζουν με περισσή αυστηρότητα, όπως πιστεύουμε ότι θα έπρεπε να γίνει και εδώ.
Με την πρακτική που ακολουθείται διακυβεύεται αυτή η ίδια η έννοια του ΄Εθνους τα στοιχεία του οποίου είναι, μεταξύ άλλων, η Ιστορία, η Θρησκεία, η Γλώσσα, η Παράδοση, η κοινή τύχη και ο Πολιτισμός.
Με την αθρόα εισαγωγή λαθρομεταναστών στη χώρα και τη νομιμοποίησή τους με χαλαρά κριτήρια πιστεύουμε ότι αλλοιώνεται κατά τρόπο καταλυτικό η φυσιογνωμία αυτής της χώρας και αυτή την ευθύνη ανέλαβαν οι κυβερνήσεις των τριών τελευταίων ετών, με τη συγκυριακή πλειοψηφία που διαθέτει στο Κοινοβούλιο. Δεν προσφεύγουν σε δημοψήφισμα, όπως επιμόνως ζητά ο Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός, διότι γνωρίζουν πολύ καλά ότι βρίσκονται σε δυσαρμονία με το λαϊκό αίσθημα. Αποφεύγουν να πάνε σε δημοψήφισμα, διότι γνωρίζουν ότι θα το χάσουν.

Στοιχεία που υπάρχουν σε σχέση με άλλες χώρες, αφορούν το πώς γίνεται κανείς Γερμανός, Ελβετός, Δανός πολίτης θα έπρεπε να λάβουν υπ΄όψη τους οι κυβερνώντες, ώστε να προσαρμοστούν αναλόγως, ως ευρωπαϊκή χώρα που είμαστε.

Ειδικότερα, η γερμανική νομοθεσία για την απόδοση ιθαγένειας, προβλέπει πολιτογράφηση ενός αλλοδαπού μετανάστη, μόνο σε περίπτωση που ισχύουν ορισμένες προϋποθέσεις, μεταξύ των οποίων, να είναι επί οκτώ συνεχόμενα χρόνια κάποιος μόνιμος ή και νόμιμος, κάτοικος της Γερμανίας, να έχει στην κατοχή του άδεια ή δικαίωμα διαμονής, να γνωρίζει τη γερμανική γλώσσα, να έχει λευκό ποινικό μητρώο, να αποδέχεται τις αρχές του γερμανικού συντάγματος, να έχει τη δυνατότητα οικονομικής συντήρησης, τόσο του εαυτού του, όσο και των μελών της οικογένειάς του, χωρίς να λαμβάνει κρατικό επίδομα.

Να αποποιηθεί την προηγούμενη ιθαγένειά του και άλλες δέκα προϋποθέσεις, τις οποίες η σημερινή Κυβέρνηση θα έπρεπε να είχε λάβει υπ’ όψιν της, όπως και εκείνες που αφορούν την ελβετική νομοθεσία.

Στην Ελβετία θα πρέπει κανείς να είναι επί δώδεκα συνεχόμενα έτη νόμιμος και μόνιμος και κάτοικος της Ελβετίας.
ΣΤΗ ΔΑΝΙΑ  σύμφωνα με τις προϋποθέσεις που υπάρχουν εκεί θα πρέπει ο μετανάστης να αποποιηθεί την προηγούμενη ιθαγένειά του, να είναι επί εννέα συνεχόμενα χρόνια νόμιμος και μόνιμος κάτοικος της Δανίας, να μην έχει καταδικαστεί για κάποιο αδίκημα, να συντηρεί τον εαυτό του και να μην έχει δεχθεί κανενός είδους κρατική, κοινωνική βοήθεια, επιδόματα για χρονικό διάστημα, το οποίο θα καλύπτει τα τεσσεράμισι τουλάχιστον από τα πέντε τελευταία έτη.
Η ελληνοποίηση των αλλοδαπών είναι ένα μέτρο, το οποίο αλλοιώνει για πάντα τη σύνθεση του εκλογικού σώματος υπέρ του κυβερνώντος κόμματος, εδραιώνει το μεγαλύτερο εποικισμό των νεοτέρων χρόνων που γνώρισε η Ελλάδα με κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, προσκαλεί νέα κύματα μεταναστών στην Ελλάδα, ευνοεί τον τουρκικό επεκτατισμό εις βάρος του ελληνικού ΄Εθνους, διασπά την κοινωνική συνοχή και μπορεί να επιφέρει συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας εντός της Ελλάδος.
Για να αποτραπούν τα χειρότερα, όσο ακόμη υπάρχει καιρός, θα πρέπει πρώτον,να εξαντλήσουμε χωρίς άλλη καθυστέρηση τα περιθώρια νόμιμης διαμαρτυρίας, να συνεχίσουμε να απαιτούμε τη διενέργεια δημοψηφίσματος για το μεταναστευτικό και την αναθεώρηση της συνθήκης «Δουβλίνο 2».

Ο Γραμματέας Εσωτερικών

΄Αγγελος Κολοκοτρώνης