• 31 Αυγούστου 2012 11:17
• Καταχωρήθηκε σε: Γραφείο Τύπου, Ειδήσεις, Συνεντεύξεις

 

«Αυτή την περίοδο βρίσκομαι στο θεωρείο και παρακολουθώ τι γίνεται μέσα στην αρένα. Πολύ φοβούμαι ότι τα πράγματα είναι πιο μαύρα από όσο θα μπορούσε να υπολογίσει κανείς.

Βρισκόμαστε στη δίνη μιας κατάστασης. Η πιθανότητα εξόδου από το ευρώ είναι μεγάλη. Η διάλυση της ευρωζώνης επίσης. Νομίζω ότι ήδη διάγουμε τη διαδρομή προς τη διάλυσή της. Και στο εσωτερικό της χώρας, η «τρικολόρ» κυβέρνηση δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση. Απλώς προσπαθεί να ροκανίσει χρόνο χωρίς αποτέλεσμα.»

Αυτό τόνισε μεταξύ άλλων, ο Πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Γ. Καρατζαφέρης, μιλώντας σήμερα στον Ρ/Σ ΠΕΙΡΑΙΑΣ ΚΑΝΑΛΙ 1 και τον δημ/φο Π. Κασιμάτη.

 

Ποιοι έβγαλαν τον ΛΑ.Ο.Σ από τη Βουλή

Εμείς μπήκαμε στη Βουλή. Μας «έβγαλαν έξω» συγκεκριμένες δυνάμεις τις οποίες εγώ τις έχω αποκαλύψει.

Είναι οι Αμερικάνοι, λόγω της εμμονής μου να βάλω τους Ρώσους στο Αιγαίο, που –πιστεύω- ότι θα ήταν σωτήρια πράξη για τη νησιώτικη Ελλάδα. Κινδυνεύει η νησιώτικη Ελλάδα. Κάποιοι το ξέρουν και διαφωνούν. Κάποιοι δεν θέλουν να το παραδεχθούν. Κάποιοι φοβούνται να το παραδεχθούν. Εν πάση περιπτώσει, εάν δεν ευοδωθεί αυτή η προσπάθεια που κάνω, να γίνει μία «Σούδα» το Νεώριο των Ρώσων, πολύ φοβούμαι ότι η «αρτιμέλεια» της χώρας μας, θα υποβληθεί σε μεγάλους κινδύνους και μεγάλα ρίσκα.

Αυτό είναι ξεκάθαρο. Αυτό ενοχλεί τους Αμερικανούς. Οι Αμερικανοί ελέγχουν εδώ το πολιτικό σύστημα, ελέγχουν εν πολλοίς και το εκδοτικό σύστημα.

Ξαφνικά, μου έκλεισαν πόρτες, παράθυρα, πατζούρια και με «εξόρισαν» στην απραξία και την απαξία.

 

Προσπάθησαν να μειώσουν τον λόγο μας

Μην κοροϊδευόμαστε, εγώ ήμουν ο «κωλοτούμπας», γιατί εγώ σηκώνω ανάστημα, γιατί δεν ψηφίζω μέτρα που δεν βγαίνουν.

Και ήταν «ήρωες» κάποιοι άλλοι, που έκαναν τις μεγάλες «κωλοτούμπες»! Αυτά τα έχει η πολιτική. Δεν παραπονούμαι, δεν γκρινιάζω. Γνωρίζω πάρα πολύ καλά το παιχνίδι. Ξέρω όμως που «πατάω».

Ξέρω ότι έχω την εκτίμηση του κόσμου. Ξέρω ότι αυτοί που με πιστεύουν είναι περισσότεροι από εκείνους που με ψήφισαν, αλλά ήταν τα ψευδοδιλλήματα που οδήγησαν κάποιους ανθρώπους σε κάποιες αποφάσεις. Οργανώνουμε την ομάδα μας. Βάζουμε νέους ανθρώπους μέσα, νέους κανόνες.

Προσαρμόζουμε την πολιτική μας στις ανάγκες του σήμερα. Και μέσα στην εβδομάδα που ξεκινάει, αρχίζει η μεγάλη μάχη και ο μεγάλος αγώνας.

Θέλω να το καταθέσω με παρρησία, και όχι με αυταρέσκεια, πως ό,τι ακριβώς έχει λεχθεί από εμάς, σήμερα, υλοποιείται.

Φωνάξαμε και είπαμε για τη συμμαχία του Νότου. Σήμερα το έχει υιοθετήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Το βλέπουν όλοι ότι έπρεπε να γίνει έτσι. Μίλαγα και φώναζα επί τρία χρόνια στη Βουλή μονότονα.

 

Τι Παπανδρέου, τι Σαμαράς…

Καλώ τον οιονδήποτε θέλει, καλοπροαίρετα, να διαβάσει τα πρακτικά της Βουλής, ότι η Ελλάδα «σηκώνει» δύο τράπεζες. Σήμερα, το λέει η τρόικα.

Το λέει ο κ. Στουρνάρας, το λένε όλοι σήμερα. Επισπεύδονται οι διαδικασίες. Σήμερα πάνε να γίνουν οι συγχωνεύσεις. Όλα αυτά με καθυστέρηση τριών ετών.

Μίλησα για ΑΟΖ πρώτος μέσα στην Ελληνική Βουλή. Σήμερα, το έχουν υιοθετήσει κάποιοι και προσπαθούν να βρουν λύση.

Είπα: «Όχι στον ορυκτό πλούτο! Να μην πωληθεί». Έχω την πικρή ικανοποίηση, ότι ακριβώς ό,σα έχω πει, έχουν βγει.

Είναι ένα πράγμα που σου δημιουργεί μία πίκρα που υλοποιούνται και μία ευχαρίστηση, ότι «εγώ παιδιά σας τα είπα»…

Αυτό που ανησυχεί, είναι ποια η διαφορά στην άσκηση της εξωτερικής και οικονομικής πολιτικής του κ. Παπανδρέου από τον κ. Σαμαρά.

Ο κ. Παπανδρέου, ότι του έλεγαν έκανε. Ο κ. Σαμαράς ότι του λένε κάνει. Ποια η διαφορά δηλαδή; «Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς». Ποια είναι η διαφορά; άλλη σκέψη; άλλη πρόταση; άλλη περπατησιά;

Όχι. Μόνο λιτότητα, επιβολή μέτρων, τρόικα κ.λ.π. Τα ίδια…

 

Ο ρόλος των ΜΜΕ

Τα ΜΜΕ που θέλουν να παίξουν τα «μεγάλα παιχνίδια», τώρα στην καταστροφή, παρουσιάζουν τον κ. Σαμαρά ως ήρωα.

Μα τι πέτυχε; Πήγε έξω ο κ. Σαμαράς, και του είπε η Ευρώπη: «Κάνε αυτά που σου είπαμε, αυτά που υπέγραψες και βλέπουμε». Μα τι να του έλεγαν, «άει στο διάολο;» δεν μπορεί .

Πέρυσι ακριβώς τέτοια εποχή θυμάμαι είχε πάει ο κ. Σαμαράς στις Βρυξέλλες στη Σύνοδο του Λαϊκού κόμματος, και η κ. Μέρκελ επιδεικτικά του γύρισε την πλάτη και δεν ανταπέδωσε τη χειραψία.

Τώρα η κ. Μέρκελ, λέει τα καλύτερα. Άλλαξε η κ. Μέρκελ, ή μήπως άλλαξε ο κ. Σαμαράς και αυτό εξυπηρετεί την κυρία Μέρκελ; Φοβούμαι πολύ ότι είναι αυτό. Όταν λοιπόν βλέπω αυτά τα «χαδάκια», φοβούμαι περισσότερο. Δεν βλέπω καμία προοπτική. Ποια είναι η συνταγή που μας έδωσαν, ή η δυνατότητα που μας έδωσαν; Καμία!

 

Δεν κρύβομαι πίσω από το δάκτυλο μου.

Όταν πήγα στη Ρωσία και έφτασα στο «παρά ένα» τη συζήτηση για το Νεώριο, πριν μπω στο αεροπλάνο, ειδοποιήθηκα από την «άλλη πλευρά» ότι: «Κοίταξε, έβγαλες το πόδι σου έξω από το κρεβάτι».

Ήξερα λοιπόν ότι θα πέσει «τσεκούρωμα». Το ήξερα. Από κει και πέρα, βρήκαν πρόθυμους μέσα στο κόμμα μας, οι οποίοι έπαιξαν το ρόλο που έπαιξαν κάποιοι εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου το 1965 μετά το ιστορικό «όχι» στον Τζόνσον για το Κυπριακό. Τον ίδιο που έπαιξαν στον Καραμανλή το 1963. Τον ίδιο που έπαιξαν και στη Χούντα, αν θέλετε, και αν μπορεί να συγκριθεί, που έπαιξαν στον Παπαδόπουλο με τον Ιωαννίδη, μετά στον Μητσοτάκη το ’93 με τον Μιλόσεβιτς και τον Κάραζιτς, που βρέθηκαν οι ίδιοι πρόθυμοι.

Και τώρα βρέθηκαν οι πρόθυμοι να το κάνουν. Οι Αμερικανοί έχουν πάντα… «εναλλακτικά σχέδια». Έχουν τους ανθρώπους σε κάθε μηχανισμό που τους «τραβούν» για να δημιουργήσουν πρόβλημα.

Το γνωρίζει κάποιος, ιδίως αν είναι δημοσιογράφος, και μάλιστα κάποιας διαδρομής. Ξέρει πως λειτουργεί το σύστημα. Από κει και πέρα, αποφασίζεις και λες: «ή γίνομαι θεραπαινίδα των Αμερικανών και λέω ‘’ναι’’ εις βάρος της χώρας μου, ή σηκώνω ανάστημα και ότι προκύψει για το πολιτικό μου μέλλον» ή αν θέλετε, και για την ίδια μου την παρουσία.

 

Ορατή η απειλή της Τουρκίας

Δεν μπορείς να πας κόντρα σε μία λογική. Ποιος δεν βλέπει ότι σήμερα η Τουρκία λέει ότι: «θα επαναλάβουμε στο Αιγαίο ότι κάναμε στην εισβολή στην Κύπρο». Ακούσατε τους Τούρκους Στρατηγούς; Διαβάσατε σήμερα τον Τύπο; Ευθέως το λένε, ότι: «θα επαναλάβουμε στα νησιά, ό,τι κάναμε στην Κύπρο, εάν οι Έλληνες συνεχίσουν να παρανομούν και να είναι έξω από τη Συνθήκη της Λοζάνης και της παραχώρησης, δηλ. αποστρατιωτικοποιημένα». Βρίσκουν το άλλοθι για να επιτεθούν. Αυτά λοιπόν τα πράγματα θα υλοποιηθούν, μέσα στη δεκαετία που διανύουμε.

Και λέω: «Εάν δεν βρούμε εδώ πέρα έναν δυνατό συμπαραστάτη- και η Ρωσία, για πολλούς λόγους, εξυπηρετεί να ελέγχει δυτικά την Τουρκία- δεν γίνεται».

Ε, λοιπόν τι να κάνω εγώ τώρα; Να παραμείνω στην αγκαλιά της Αμερικής, που έχει την Τουρκία «ώπα-ώπα» και θα την έχει δέκα φορές περισσότερο στα «ώπα-ώπα» λόγω της ανάγκης να εισβάλει στο Ιράν;

Λόγω της ανάγκης να δημιουργήσει προβλήματα με τους Ουιγούρους στην Κίνα, για να κινητοποιηθούν αυτοί και να υλοποιήσουν το σχέδιο της Αμερικανικής «διάτρησης» της Κίνας, αλλιώς θα πεταχτεί έξω το δολάριο; Χρειάζεται η Τουρκία.

Όταν λοιπόν η Τουρκία γίνεται τόσο απαραίτητη, θα πει: «Δώσε μου μία αντιπαροχή. Δώσε δύο-τρία νησιά από εδώ σε παρακαλώ πολύ. Και θα βρεθούμε στην ίδια ιστορία του ‘74.

 

Έφυγε νωρίς ο Καραμανλής

Τα ίδια έγιναν και με τον Καραμανλή. Του σφύριξαν «πρόσεξε!» και το έβαλε στα πόδια. Η διαφορά είναι ότι δεν το βάζουμε όλοι στα πόδια.

Εγώ έκανα πολλά κομματικά λάθη. Αλλά ερχόμουν σε αντίθεση με τα εθνικά. Έπρεπε να διαλέξω μεταξύ της πατρίδας και του κόμματος.

Οσάκις ετέθη αυτός ο προβληματισμός, εγώ επέλεξα την πατρίδα. Κάποιοι άλλοι -για να μην πω όλοι οι άλλοι- έβαλαν το κόμμα πάνω και μετά την πατρίδα.

Εγώ δεν μπορούσα να το κάνω αυτό. Όταν λοιπόν στήριζα και έλεγα: «ελάτε όλοι μαζί να στηρίξουμε την Ελλάδα» με έλεγε δεκανίκι του ΠΑΣΟΚ ο Σαμαράς. Για να γίνει σήμερα συνεταίρος του ΠΑΣΟΚ.

Όταν λοιπόν ετέθη το δίλλημα, ποιος θα είναι πρωθυπουργός το Νοέμβριο, ο Παπανδρέου που ήταν ισοπεδωτικός, ο Πετσάλνικος που ήταν το υποκατάστατό του και ήταν για πλάκα, ή ο Παπαδήμος, που ήταν ο εκλεκτός της Λέσχης Μπίντελμπεργκ, της Τριμερούς κλπ, είπα τα εξής πράγματα:

«Τι συμφέρει τη χώρα εκεί που είμαστε; Βάλε τον άνθρωπό τους, γιατί ο άνθρωπός τους δεν θα την πατήσει. Δεν θα τον αφήσουν να την πατήσει. Δεν θα άφηναν ποτέ τη χώρα να πτωχεύσει στα χέρια του Παπαδήμου.

Να κερδίσω χρόνο. Εις βάρος του κόμματός μου ήταν δεν το ήξερα; Δεν ήξερα ότι αυτοί που με ψηφίζουν δεν θα μπορούσαν να κάνουν αυτό τον κύκλο της σκέψης και θα έλεγαν: «Τι κάνει ο Καρατζαφέρης;»

Και στη συνέχεια, όταν μπήκα μέσα στην κυβέρνηση, και είδα ότι πάνε να κάνουν αυτό τον πόλεμο των συνειδήσεων με τα 11,5 δις, είπα: «Δεν γίνεται δεν βγαίνει, γεια χαρά».

Σήμερα αυτό το «γεια χαρά» που είπα το Φεβρουάριο, το διαπιστώνει και ο Κουβέλης και ο Βενιζέλος. Το διαπιστώνουν όλοι.

Επομένως, έκανα κακό στο κόμμα μου, αλλά καλό στην Ελλάδα. Και αν χρειαστεί, πάλι θα κάνω καλό στην Ελλάδα. Βάζω την πατρίδα πάνω από το κόμμα.

 

Έπρεπε να είχε κερδίσει ο Τσίπρας…

Τις εκλογές τις τελευταίες έπρεπε να τις έχει κερδίσει ο Τσίπρας, ο οποίος έχει φτιάξει πλέον έναν μύθο, και στις επόμενες εκλογές θα έρθει με αυτοδυναμία που θα είναι και η καταστροφή της χώρας.

Εάν τώρα ερχόταν ο κ. Τσίπρας, θα είχε την ανάγκη του Καμμένου, του Κουβέλη, δεν ξέρω ποιού άλλου, για να κάνει μία κυβέρνηση. Άρα λοιπόν θα ήταν αρκετά «ετοιμόρροπος».

Και μέσα στις δυσκολίες θα έπεφτε. Θα δινόταν τότε η ευκαιρία να δημιουργηθεί μία μεγάλη παράταξη, σαν την Ένωση Κέντρου, ή τον Συναγερμό του Παπάγου, που θα ήταν μέσα όλος ο αστικός κόσμος, μία αστική δημοκρατία.

Σήμερα, δεν καταλαβαίνω σε τι διαφέρει, π.χ. ο Λοβέρδος από τον σημερινό υπουργό Υγείας, ή η Διαμαντοπούλου από τον νέο υπουργό Παιδείας. Αυτά είναι πολύ σχετικά. Εγώ λέω αστική δημοκρατία, ένα μεγάλο άνοιγμα, να πάρει 50% και να προσπαθήσει να ορθοτομήσει την κατάσταση.

Τώρα είναι δύσκολο. Εξαιρετικά δύσκολο. Μην ξεχνάτε ότι ο κ. Σαμαράς είναι πρωθυπουργός, με το ¼ των ψήφων των Ελλήνων.

Ουδέποτε πρωθυπουργός είχε το ¼ του ελληνικού λαού .Και με μία προοδευτική φθορά βέβαια.

 

Είναι αργά για τον Σαμαρά το «Mea culpa…»

Αργά ήρθε το mea culpa που είπε ο κ. Σαμαράς. Παραδέχθηκε ότι η πολιτική που ακολούθησε μέχρι πέρυσι το Νοέμβριο, ήταν λάθος. Εκεί λοιπόν είναι η δικιά μου η σύγκρουση. Αυτό που εκείνος έβλεπε ως σωστό και ήταν λάθος και το ομολογεί σήμερα, εγώ το έβλεπα ως σωστό από τότε.

Εάν είχε προσέλθει από τότε ο κ. Σαμαράς στην προσπάθεια που έκανα εγώ, τότε, η χώρα δεν θα ήταν στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Άρα λοιπόν, ποιος έχει δίκιο; Εκείνος που έχει μία πολιτική ενόραση βάθους. Εκείνος ο οποίος δεν βλέπει ένα μέτρο μπροστά, σκοντάφτει. Γιατί τώρα «μπράβο Αντώνη!» και τότε «ανάθεμα στον Αντώνη»;.

Γιατί μία από τις δύο πολιτικές του δεν ήταν σωστή. Δεν ήταν σωστή εκείνη η πολιτική. Εάν είχε προσέλθει τότε που έλεγα εγώ, θα είχαμε σώσει την πατρίδα. Θα είχαμε κάνει κάτι!

Εγώ τότε που είχα την δύναμη, είπα: «έξω ο Παπανδρέου, άλλος πρωθυπουργός». Εκείνη τη στιγμή εγώ το επέβαλα. Ήξερα τον άνθρωπο. Τον είχα ζυγίσει, τον είχα μετρήσει, και πέρα της ελλειπούς πληρότητας κάποιων πραγμάτων, που ήταν πασιφανής, ήταν απολύτως «ενεργούμενο» των Αμερικανών.

Ό,τι του έλεγα εγώ για τον Μεντβέντεφ τότε, σε μία ώρα, το ήξεραν οι Αμερικανοί. Άρα για μένα ο κ. Παπανδρέου ήταν το μεγάλο λάθος του Ελληνικού λαού, με το 44% που του έδωσε. Ήταν τραγικό λάθος. Δεν έβλεπε; Αλλά ψηφίζουν το όνομα.

 

Όλοι οι Έλληνες ήμαστε τιμωρημένοι

Κάποιοι ίσως περισσότερο από τους άλλους, αλλά δεν θα κάνω επιμερισμό προβλημάτων. Η αλήθεια είναι ότι όπως πάνε τα μαθηματικά, δεν βγαίνουν. Και θα θίγονται κάθε μέρα και κάποιοι. Δεν είναι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι οποίοι πράγματι θίγονται. Δεν είναι οι Ένστολοι, οι οποίοι προσβάλλονται. Είναι και ο ιδιοκτήτης. Αυτός που σε όλη του τη ζωή έκανε … «παξιμάδι», που λέει και η παροιμία και έκανε ένα σπιτάκι. Τιμωρείται. Τιμωρείται επειδή έγινε νοικοκύρης. Τιμωρείται επειδή μπόρεσε και έχει το «κάτι τις».

Τιμωρείται η υπηρεσία. Τιμωρείται η προσπάθεια. Όλα αυτά τιμωρούνται. Δεν τα βλέπετε; Είναι λάθος συνταγή και το είπα. Ας βρεθεί κάποιος να μου πει ποια είναι η διαφορά στην άσκηση της εξωτερικής οικονομικής πολιτικής Σαμαρά – Παπανδρέου. Τίποτα. Καμία. Φόροι, φόροι, φόροι. Ύφεση, ύφεση, ύφεση. Ανεργία, ανεργία, ανεργία. Αυτό είναι. Είτε Παπανδρέου, είτε Σαμαράς, είτε οποιοσδήποτε άλλος από αυτούς.

Χρειάζεται άλλη πολιτική, άλλη «περπατησιά». Τα έχω καταθέσει, τα έχω πει στο Κοινοβούλιο. Τα ανασύρουν ένα – ένα, σιγά -σιγά, αλλά με λάθος τρόπο.

 

Δεν μπορώ να παρακολουθήσω την Χ.Α

Η Χρυσή Αυγή έχει έναν δικό της «ακτιβισμό» τον οποίο εγώ δεν μπορώ να παρακολουθήσω. Δεν είμαι υπέρ των ξυλοδαρμών και γενικότερα, της πολιτικής της βίας.

Έχουν το δικό τους κόσμο. Ο καθένας έχει δικαίωμα να πολιτεύεται όπως θέλει. Εγώ είμαι σταθερά κοινοβουλευτικός. Μου αρέσει το Κοινοβούλιο. Υπήρξα ο πρώτος σε ομιλίες πολιτικός αρχηγός, όλων των εποχών, τα χρόνια που ήμουν στη Βουλή και αυτή η διάκριση μου αρέσει πάρα πολύ.

Δεν είμαι από αυτούς που θα πω ότι αηδιάζω με το Κοινοβούλιο, όπως είπε ο αρχηγός των Χρυσαυγιτών.

Είναι άλλος κόσμος, άλλη φιλοσοφία. Αλλά στη Δημοκρατία που ζούμε, όλα πρέπει να τα αντέχουμε.

 

Φοβάμαι την κοινωνική έκρηξη

Θα έχουμε κοινωνικές εκρήξεις πολύ πιο σύντομα απ΄ ότι υπολογίζουν μερικοί. Πιστεύω ότι θα χυθεί αίμα στην άσφαλτο πριν τα Χριστούγεννα. Μακάρι αυτό να είναι υπερβολή. Μακάρι να διαψευστώ και να πω έκανα λάθος.