• 18 Ιουλίου 2012 17:00
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Ειδήσεις

Του Βασίλη Κοψαχείλη, Διεθνολόγου

Το ότι υπάρχουν δυνάμεις που απεργάζονται την διάλυση της σημερινής Ελλάδας δεν είναι κάτι καινούργιο. Το γνωρίζουμε όλοι, εκτός από εκείνους που κάνουν ότι δεν γνωρίζουν.

Όσο περνάει ο καιρός όμως, το γεωπολιτικό παιχνίδι που παίζεται σε βάρος της χώρας μας γίνεται ολοένα και πιο επικίνδυνο. Αναφέρομαι στα παλαιότερα δημοσιεύματα για το δήθεν νόμιμο δικαίωμα απόσχισης της Κρήτης από τον εθνικό κορμό, και στο πιο πρόσφατο, για απόσχιση και ένωση της Ικαρίας με την … Αυστρία. Να προσθέσουμε στα δημοσιεύματα και παλαιότερες σχετικές αιχμές και δηλώσεις δημοτικού άρχοντα πόλης της Θράκης. Τα δημοσιεύματα αυτά συνοδεύονται από σημαίες, διακηρύξεις και διαφημιστικά spots που εκούσια ή ακούσια δημιουργούν εικόνες.

Και πάλι όμως, το να μπαίνουν στο γεωπολιτικό σκάκι τέτοια ζητήματα είναι μέρος του παιχνιδιού. Το επικίνδυνο είναι η αντιμετώπιση του ζητήματος από την πλευρά του επίσημου Ελληνικού κράτους και των συμπατριωτών μας που αδυνατούν να αντιληφθούν τι κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους δημοσιεύματα.

Η επίσημη Ελληνική απάντηση είναι υπηρεσιακή και πολιτικά συναισθηματική. Αναφέρονται στη Συνθήκη της Λωζάννης, παραγνωρίζοντας ίσως ότι ήδη έχει αποφασιστεί από μεγάλα κέντρα εξουσίας η συνολική αναθεώρησή της, γι’αυτό και οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, καθώς και το σημαντικότερο, ότι οι Συνθήκες έχουν αξία όταν έχεις, ανα πάσα στιγμή, τη δύναμη να τις επιβάλεις και να τις επικαιροποιείς.

Η αντίδραση των περισσότερων συμπολιτών μας και των δημοτικών αρχόντων είναι εξίσου επικίνδυνη. Γέλασαν και χαρακτήρισαν τα δημοσιεύματα «γελοιότητες».

Τι κρύβεται όμως πίσω από την όλη προσπάθεια; Είναι τόσο αφελείς αυτοί που διακινούν τέτοια σενάρια; Βεβαίως και όχι. Σκοπός όλης αυτής της φιλολογίας είναι να δημιουργηθεί το κατάλληλο κλίμα, να καλλιεργηθεί στο μυαλό των απλών πολιτών το σενάριο ως ενδεχόμενο. Οικονομική κρίση, έλλειψη κεντρικού πολιτικού σχεδιασμού, γενικότερη πολιτική ανεπάρκεια, υπέρογκοι φόροι χωρίς καμία ανταποδοτικότητα, ανέχεια, δουλοπρέπεια, απώλεια εθνικής κυριαρχίας, γεωπολιτική έκλειψη. Αυτά βιώνουν οι πολίτες και η σκέψη της απόσχισης από ένα υπερτροφικό, ανίκανο και αδιάφορο κράτος ίσως να φαντάζει σε κάποια μυαλά ως λύση, έστω και βραχυπρόθεσμη, απέναντι στα αδιέξοδα.

Το όλο σκηνικό συμπληρώνεται και από την θεσμική διευκόλυνση που παρέχει η περιφερειακή πια διάρθρωση της ΕΕ.

Το επίσημο κράτος θα πρέπει να δει σοβαρά αυτή την «τάση» και να αντιληφθεί ότι είναι τακτικές κινήσεις μιας ευρύτερης στρατηγικής αποδόμησης της εθνικής μας ακεραιότητας. Πέραν των «θεσμικών» δηλώσεων και ανακοινώσεων που σωστά εκδίδονται, καλό είναι να υπάρχει μόνιμη προβολή σημαίας στις ευαίσθητες περιοχές και να δοθεί, παρά τα προβλήματα, διέξοδο στα ζητήματα διαβίωσης των Ελλήνων στις ακριτικές περιοχές. Η ενίσχυση της παρουσίας του πολεμικού ναυτικού στο νησιωτικό μας χώρο είναι επιβεβλημένη. Επιβάλλεται να βρούμε τους τρόπους να στηρίξουμε και τον τελευταίο Έλληνα πολίτη στην πιο απόμακρη γωνιά της πατρίδας μας.

Οι πολίτες και οι τοπικοί άρχοντες θα πρέπει να γίνουν πιο προσεκτικοί και καχύποπτοι σε ακούσματα και σχετικές ρητορείες. Το να θεωρείς κάτι «γελοιότητα» δεν σημαίνει ότι μπορείς και να το απαγορεύσεις να καλλιεργείται. Ας μην κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια σε αυτά που θεωρούμε «γελοιότητες». Εάν οι διεθνείς συσχετισμοί θέλουν να μετατρέψουν τις «γελοιότητες» σε πολιτικές, τότε θα είναι αργά να δώσουμε τη δέουσα προσοχή.

Δυστυχώς για την χώρα μας, η μετά-2008 εποχή μας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Εάν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε με τους όρους του παρελθόντος τότε δυστυχώς οι εξελίξεις θα είναι πολύ δυσάρεστες και τραγικές. Όσο είναι ακόμη καιρός, πρέπει να αρχίσουμε να σχεδιάζουμε με βάση τη ρεαλιστική εκτίμηση του εθνικού μας συμφέροντος, πέρα και έξω από τα πλαίσια της ΕΕ που καταρρέει.

Οι σύγχρονες «κερκόπορτες» είναι πολλές. Τουλάχιστο να μην είναι Έλληνας αυτός που θα τις ανοίξει.