Το Πατριωτικό Κίνημα
- 15 Μαρτίου 2012 13:38
του Χρήστου Χαρίτου
Αναπληρωτή Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής
Εντάχθηκα στο Πατριωτικό Κίνημα από μαθητής, το 1985. Το Κίνημα τότε ήταν κάποιες διάσπαρτες ομάδες, οι οποίες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ένα Κίνημα εθνικής αντιστάσεως έναντι του Μεταπολιτευτικού πολιτικού κατεστημένου. Λίγοι οι άνθρωποι και λίγες οι δυνάμεις για αυτή την προσπάθεια, σε μία εποχή που η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς είχε ποδηγετήσει την Ελληνική κοινωνία και είχε απορροφήσει στον πυρήνα της την Καραμανλική Νέα Δημοκρατία.
Το Κίνημα τότε δεν είχε ένα μαζικό κόμμα με κοινωνική αντιστοίχηση, δεν είχε κοινοβουλευτική παρουσία, ούτε καν προοπτική αυτής, δεν είχε συμμετοχή στην τοπική αυτοδιοίκηση, ούτε πανελλαδική οργάνωση. Είχε όμως δύο ζωτικά στοιχεία: γνώση και θέληση. Γνώση, ότι το πολιτικό κατεστημένο της Μεταπολιτεύσεως είναι χρεοκοπημένο, ηθικά και πολιτικά. Πολύ πριν αυτό πιστοποιηθεί από την Τρόικα και το ΔΝΤ.
Και θέληση να πολεμήσει για την υπεράσπιση των εθνικών ιδεών. Γνωρίζοντας ότι το Πατριωτικό Κίνημα και οι θέσεις μας έχουν ιδεολογική και πολιτική ετερότητα έναντι του κατεστημένου. Ότι δεν είμαστε Νέα Δημοκρατία, συν/πλην κάτι. Ότι δεν είμαστε μία απλή εσωκομματική τάση της Ν.Δ., δεν είμαστε «συνιστώσα» της «μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης», δεν είμαστε lobby εντός της Ν.Δ., που πιέζει για κάποιες εθνικές τροποποιήσεις των φιλελευθέρων θέσεων.
Αυτός ο επικός αγώνας που ξεκίνησε στις απαρχές της Μεταπολιτεύσεως, βρήκε πολιτική έκφραση μέσα από τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη. Για αυτό και το 2005 υπήρξε μία μεγάλη συνένωση αυτών των δυνάμεων μέσα στον ΛΑ.Ο.Σ., προκειμένου να επιτύχουμε την μέγιστη δυνατή πολιτική αποτελεσματικότητα. Και πράγματι αυτό συνέβη. Για πρώτα φορά ανατράπηκε η αριστερή ατζέντα στον δημόσιο διάλογο. Μιλήσαμε για εθνικά θέματα, για την λαθρομετανάστευση και την εγκληματικότητα, συγκρουσθήκαμε με όλες τις διεθνιστικές ιδεοληψίες της αριστεράς.
Ταυτοχρόνως, υπήρξαμε και ο καταλύτης της κοινωνικής αφυπνίσεως στον χώρο της πατριωτικής Δεξιάς. Το 2007 εισήλθαμε στην Βουλή, λάβαμε 7% στις ευρωεκλογές, 500.000 ψήφους στις εκλογές του 2009, έχουμε 16 βουλευτές και 2 ευρωβουλευτές. Για πρώτη φορά η Ελληνική Βουλή είδε εθνικιστές βουλευτές στα έδρανά της και συγκροτημένη εθνική αντιπολίτευση. Η Ν.Δ., κατά καιρούς, εξέδιδε το πιστοποιητικό του πολιτικού μας θανάτου, μας αποκαλούσε «ακραίους», προσπαθώντας να ανακόψει το ρεύμα προς τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό. Για πρώτη φορά όμως, οι πατριώτες και οι δεξιοί έχουν σήμερα ιδεολογική και πολιτική έκφραση.
Ο αγώνας μας έχει συγκεκριμένα πρόσημα: είμαστε ένα πατριωτικό κόμμα, με λαϊκό και αστικό χαρακτήρα. Ιδεολογικώς, θέτουμε το έθνος και το εθνικό κράτος στον πυρήνα της σκέψεως και των θέσεών μας. Κοινωνικώς, εκφράζουμε τα χειμαζόμενα λαϊκά στρώματα, παράλληλα όμως είμαστε και δύναμη μεταρρυθμίσεως της διαλυμένης δημοσίας διοικήσεως και ενάντιοι στον κρατισμό. Είμαστε μαζί με τα μεσαία αστικά στρώματα, θέλοντας έναν υγιή ανταγωνισμό στην οικονομία, όπως γίνεται στην Ευρώπη.
Τα πατριωτικά κόμματα στοχεύουν επίσης στην κυβέρνηση. Δεν είναι ΚΚΕ ή ΣΥΡΙΖΑ. Για αυτό και μπορούν να συμμετέχουν σε κυβερνητικά σχήματα, στα οποία υπάρχει προγραμματική σύγκλιση, προκειμένου να υλοποιήσουν ένα μέρος των πολιτικών τους θέσεων. Αυτό δεν τα κάνει ουρά του συστήματος, ούτε αναιρεί την αυτόνομη ιδεολογική και πολιτική τους παρουσία.
Όλα τα κόμματα της «εθνικής Δεξιάς» στην Ευρώπη συμμετέχουν σε ευρύτερες κεντροδεξιές κυβερνήσεις. Στην Ιταλία, Ελβετία, Αυστρία, Δανία, Νορβηγία, Ολλανδία, συμβαίνει αυτό. Κανένα από αυτά τα κόμματα δεν διαλύθηκε και δεν απορροφήθηκε από την φιλελεύθερη κεντροδεξιά. Αντιθέτως, την ανάγκασαν να ενστερνισθεί σε μεγάλο βαθμό τις δικές μας ιδεολογικές και πολιτικές προτεραιότητες.
Αυτά που έχουμε λοιπόν επιτύχει έως σήμερα δεν μπορούμε να τα μηδενίσουμε και να πάμε το Πατριωτικό Κίνημα στο …1974. Τότε, που κάποιοι προσκολλιόντουσαν σε ένα δεξιό πολιτικό της Ν.Δ., ή πίστευαν αφελώς ότι θα μπορούσαν να μετατρέψουν την Ν.Δ. σε ένα «δεξιό – πατριωτικό κόμμα». Εμείς, οφείλουμε να τιμήσουμε τις ιδέες, την ιστορία μας και την εμπιστοσύνη των συναγωνιστών μας. Μένοντας πιστοί με οποιοδήποτε κόστος, θέτοντας το «εγώ μας» στην υπηρεσία των ιδεών μας, όχι αντιστρόφως. Αυτός είναι ο δρόμος μας, με όλες τις δυσκολίες που θα έχει αυτή η πορεία. Εξάλλου, δεν φοβήθηκαν ποτέ τα βουνά τα χιόνια!
