• 17 Νοεμβρίου 2011 14:00
• Καταχωρήθηκε σε: Άρθρα, Ειδήσεις, Νέος

Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου

προέδρου της Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ

Με αφορμή τις συζητήσεις που αναπτύχθηκαν στο διαδίκτυο την τελευταία εβδομάδα σχετικά με την συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, θέλω να γράψω δύο σκέψεις , που ίσως αποτελέσουν εργαλεία ερμηνείας, για καλοπροαίρετους φίλους του κινήματος που ανησυχούν και προβληματίζονται με τις εξελίξεις.

Α) Ο ΛΑΟΣ δεν φιλοδοξούσε και δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα ΚΚΕ της δεξιάς. Πρώτον λόγω τις φιλοσοφίας του που δεν του επιτρέπει να ερμηνεύει την πραγματικότητα μέσα από δόγματα και ιδεοληψίες. Η πραγματικότητα είναι απλά πραγματικότητα και αν κάνεις πως δεν την βλέπεις, καλυπτόμενος πίσω από «φιλοσοφίες», αυτή απλά θα περάσει από πάνω σου. Ο Πατριωτισμός δεν είναι ένα δόγμα που προσπαθεί να στριμώξει την πραγματικότητα μέσα σε τόμους διακηρύξεων και αποφάσεων επιτροπών. Είναι στάση ζωής και ιδέα ζωντανή, προσαρμόσιμη, δυναμική και απρόσμενα εξελίξιμη όσο και η ζωή.

Δεύτερον διότι ο ΛΑΟΣ, όσο κι αν ακούγεται σε κάποιους περίεργο, δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα ισχυρό κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά ένα κίνημα που θα πάρει στα χέρια του το τιμόνι αυτού του κράτους. Και για να το κάνει αυτό, πρέπει πρώτα απ’ όλα να υπάρχει κράτος. Η διαφορά με την Αριστερά είναι ότι αυτή επενδύει στο χάος και στον νόμο της φυσικής εντροπίας, της φυσικής δηλαδή αποσύνθεσης κάθε δημιουργήματος. Ρόλος ενός Πατριωτικού κινήματος είναι να επιδιώκει την συντήρηση και την δημιουργία. Μία δουλειά σαφώς πιο πολύπλοκη και δύσκολη από την καταστροφή.

Β) Η μόνη μας «ιδεοληψία» είναι το συμφέρον του Έθνους. Με βάση αυτό προσδιορίζονται οι εχθροί και οι σύμμαχοι. Θα συνεργαστούμε «ακόμα και με το διάολο» αν σε δεδομένη στιγμή τα συμφέροντά του συμπίπτουν με τα συμφέροντα του Έθνους.

Γ) Είναι σαφώς δύσκολο, σε μία χώρα που η πολιτική παιδεία αποτελεί το πιο σύντομο ανέκδοτο, να γίνει από όλους κατανοητή η τακτική ενός ηγέτη που κατευθύνει επιθετικά την λέμβο του στον στόχο, αξιοποιώντας τα ρεύματα του ποταμού της πραγματικότητας. Αυτό που κάποιοι ερμηνεύουν στην πολιτική του Καρατζαφέρη ως «κωλοτούμπες» ο Ίων Δραγούμης στην επιστολή του προς τον κομμουνιστή Γ. Σκληρό το εξηγούσε πιο απλά:

“Είμαι κ. Σκληρέ πολιτικός. Εμείς οι πολιτικοί πηγαίνουμε σύμφωνα με τις περιστάσεις – δηλαδή βλέποντας και κάνοντας. Ο καλός πολιτικός με το δυνατό ψυχολογικό του μάτι, προβλέπει πολλά που είναι να γίνουν και προετοιμάζεται να τα δεχτεί, να τα διορθώσει όσο μπορεί, να τα μπαλώσει προσωρινά, να τα ξεριζώσει τελειωτικά αν μπορεί και είναι ανάγκη, να τα σπρώξει να μεγαλώσουν, να δυναμώσουν, να πάρουνε δρόμο αν κρίνει πως έτσι πρέπει.

Αν λοιπόν είναι πολιτικός όπως χρειάζονται τα κράτη θα έχει νόμο απαράβατο και σταθερό το αυστηρό πολιτικό συμφέρον του κράτους, δηλαδή την αυτοσυντηρησία του κράτους…”

Βρέθηκε σε αυτόν τον τόπο ένας άνθρωπος που μέσα σε δέκα χρόνια κατάφερε να μεταθέσει τις ιδέες και τα αιτήματα του Πατριωτικού κινήματος από το πολιτικό περιθώριο στο πολιτικό προσκήνιο. Ένας άνθρωπος που κατάφερε να πάρει τους Πατριώτες από τα μπουντρούμια της επιβεβλημένης από το σύστημα σιωπής και να τους βάλει στα βουλευτικά και υπουργικά έδρανα. Ένας άνθρωπος που κατάφερε να στραπατσάρει την ιδεολογική κυριαρχία του αεθνισμού προκαλώντας κρίσεις πανικού στους ξένους και ντόπιους ανθελληνίζοντες που βλέπουν τους φορείς των Πατριωτικών θέσεων κάθε μέρα στα κανάλια, στην βουλή, σε θέσεις υπουργικής ευθύνης. Αξίζει τουλάχιστον την εμπιστοσύνη μας στο δυνατό πολιτικό ψυχολογικό του μάτι.

Δεν ζητάω λευκές επιταγές. Ζητώ να δούμε την πραγματικότητα, για να μην επιτρέψουμε να ξαναπεράσει από πάνω μας. Γιατί αυτή την φορά δεν θα ισοπεδώσει μόνο εμάς αλλά και την Πατρίδα…