Το τέλος της χούντας των φοιτητοπατέρων
- 31 Αυγούστου 2011 14:43
Του Γιάννη Παναγιωτακόπουλου
Προέδρου της Νεολαίας ΛΑ.Ο.Σ.
“ΤΟΝ ΑΡΧΟΝΤΑ,ΤΡΙΩΝ ΔΕΙ ΜΕΜΝΗΣΘΑΙ. ΠΡΩΤΟΝ, ΟΤΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΡΧΕΙ. ΔΕΥΤΕΡΟΝ, ΟΤΙ ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΥΣ ΑΡΧΕΙ. ΤΡΙΤΟΝ ΔΕ, ΟΤΙ ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ. ” (Αγάθων)
Χαίρομαι πραγματικά αυτές τις μέρες που βλέπω τους φρικαρισμένους φοιτητοπατέρες να παρακολουθούν το τέλος της χούντας τους μέσα στα πανεπιστήμια. Οι σπασμωδικές τους αντιδράσεις που τους φέρνουν σε σύγκρουση με τα ίδια τους τα κόμματα, τα οποία δημιούργησαν και έδωσαν την κάλυψη στην έως τώρα παράτυπη και άνομη κυριαρχία τους εντός των ιδρυμάτων, δεν μπορούν παρά να φτιάχνουν την διάθεση όλων ημών που τόσα χρόνια νοιώσαμε στο πετσί μας την αλαζονεία, την βία και τον αποκλεισμό, από τους φιρερίσκους συνδικαλιστάδες των φοιτητικών παρατάξεων.
ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΑΡΧΕΙ…
Η αλαζονεία της απόλυτης κυριαρχίας τους μέσα στα πανεπιστήμια, δεν τους έκανε ποτέ να σκεφτούν ότι άρχουν επί συμφοιτητών τους που είναι ελεύθεροι άνθρωποι με ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις. Έτσι επέβαλαν την συνδικαλιστική τους χούντα μέσα στα πανεπιστήμια. Θεώρησαν ότι αυτοί έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν το ποιοι φοιτητές θα μιλούν και ποιοι δεν θα έχουν δικαίωμα λόγου. Θεώρησαν πως αυτοί μπορούν να αποφασίζουν για το ποιες ιδέες επιτρέπεται να διακινούνται ελεύθερα και ποιες τιμωρούνται με αποκλεισμό, ροπαλισμό, μαχαιρώματα, ή διαγραφές των φορέων τους από τους φοιτητικούς συλλόγους. Έστησαν με τέτοιο τρόπο το νταβατζηλίκι τους μέσα στις σχολές, ώστε να είναι αναγκασμένοι οι φοιτητές να γλύφουν στα τραπεζάκια των παρατάξεων προκειμένου να έχουν τις υπηρεσίες (γραμματειακή υποστήριξη, σημειώσεις, πάσα, ενημέρωση για προγράμματα κ.α.) που ήταν υποχρεωμένη η πολιτεία να τους προσφέρει. Θεώρησαν ότι η εξουσία τους επί των συμφοιτητών τους είναι απόλυτη και σχεδόν θεοκρατική.
ΚΑΤΑ ΝΟΜΟΥΣ ΑΡΧΕΙ…
Δεν ξέχασαν όμως μόνο το ότι άρχουν επί ανθρώπων, ξέχασαν και το ότι πρέπει να άρχουν κατά νόμον. Έτσι προτίμησαν ο μόνος νόμος στα πανεπιστήμια να είναι οι ορέξεις των φοιτητοπατέρων. Εξαφάνισαν το καταστατικό της ΕΦΕΕ, παρότι αυτό είχε γίνει νόμος του κράτους, για να μπορούν να λειτουργούν χωρίς καταστατικούς κανόνες. Δημιούργησαν φοιτητικούς συλλόγους χωρίς καταστατικά για να μπορούν να μοιράζουν μεταξύ τους την πίτα κατά το δοκούν. Απέκλειαν από τις εκλογές των συλλόγων τους όσες παρατάξεις δεν ήθελαν να παίξουν το παιχνίδι τους (βλέπε αποκλεισμούς των ψηφοδελτίων της Φ.Ο.Σ.). Καταλάμβαναν μέσω παράνομων εκλογικών διαδικασιών τις θέσεις των εκπροσώπων φοιτητών στα όργανα συνδιοίκησης, προκειμένου να κρατάνε ζωντανές τις υπόγειες και εν πολύς παράνομες συνδιαλλαγές τους με το καθηγητικό κατεστημένο. Πέρναγαν στα μεταπτυχιακά προγράμματα, σε συνεννόηση με κομματικοποιημένους καθηγητάδες, τα κομματόσκυλά τους, αποκλείοντας άξιους φοιτητές που είχαν την αξιοπρέπεια να μην τους γλείφουν. Η ίδια προώθηση θεσμοθετήθηκε και για τους λέκτορες προκειμένου να διαιωνίζεται η σαπίλα και η εξάρτηση του καθηγητικού κατεστημένου. Όσοι καθηγητές δεν θέλησαν να προσκυνήσουν αυτό το σύστημα, αν δεν οδηγούντο στην παραίτηση, έμεναν απλά στην αφάνεια…
ΟΥΚ ΑΕΙ ΑΡΧΕΙ…
«Αρχή άνδρα δείκνυσι» έλεγαν οι αρχαίοι. Και η απόλυτη εξουσία των φοιτητοπατέρων μέσα στα πανεπιστήμιά μας, ανέδειξε δυστυχώς ό,τι χειρότερο είχε η γενιά μας. Ανθρώπους αλαζόνες, συμφεροντολόγους, κουτοπόνηρους και αδίστακτους, που δυστυχώς όμως γι αυτούς, η νομοτέλεια των πραγμάτων μπορούσε να τους επιτρέψει να ξεχάσουν ότι άρχουν επί ανθρώπων, άφησε το περιθώριο να λησμονήσουν ότι πρέπει να άρχουν κατά νόμον, όμως δεν θα μπορούσε να μην τους προσγειώσει απότομα στην πραγματικότητα του ότι δεν θα άρχουν για πάντα. Η αλαζονική και άνομη εξουσία τους κάποια στιγμή θα λάμβανε τέλος και όσο κι αν δεν θέλουν να το πιστέψουν αυτή η στιγμή ήρθε. Η χαρά που νοιώθουμε δεν πηγάζει μόνο από την δικαίωση πολυετών αγώνων, που κάποιοι έχουμε πληρώσει με διώξεις και αρκετά ράμματα από τις συγκρούσεις μέσα στα πανεπιστήμια, αλλά και από την επιβεβαίωση της φυσικής νομοτέλειας, που δίνει στην θεά Νέμεσι τον πήχη και το χαλινάρι, για να τιμωρεί και να βάζει φρένο στην αχαλίνωτη έπαρση, την ασυδοσία και την αδικία των θνητών.
ΤΙΤΛΟΙ ΤΕΛΟΥΣ
Οι αντιδράσεις που παρακολουθούμε αυτές τις ημέρες και που θα γενικευθούν τις επόμενες, δεν αφορούν στην μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών, αλλά σε μία μικρή συντεχνία φοιτητοπατέρων και καθηγητάδων, που βλέπουν το νταβατζηλίκι τους επί των ελληνικών πανεπιστημίων να κλονίζεται. Οι φοιτητές θέλουν ένα πανεπιστήμιο ελεύθερο από την κομματοκρατία, από τα τραπεζάκια την αφισορύπανση και τα συνθήματα, από την αστυνομία σκέψης των κουκουλοφόρων, από τις παράνομες συνδιαλλαγές των παρατάξεων με τις συνελεύσεις των τμημάτων, τις συγκλήτους και τις πρυτανείες. Ένα πανεπιστήμιο λειτουργικό, όπου να δίδεται έμφαση στην γνώση, στην έρευνα, στην ανάδειξη νέων επιστημόνων και όχι νέων κομματαρχών. Άλλωστε αυτό έδειχναν όλα αυτά τα χρόνια, γυρίζοντας την πλάτη τους και απέχοντας με συντριπτικά ποσοστά από τα πανηγύρια των στημένων «φοιτητικών εκλογών», των αριστεροκρατούμενων «γενικών συνελεύσεων» που σχεδόν ποτέ δεν συγκέντρωσαν απαρτία, των εκδηλώσεων της κομματικής κυριαρχίας μέσα στις σχολές.
Ρόλος των φοιτητών δεν είναι να συνδιοικούν τα Πανεπιστήμια, αλλά να σπουδάζουν σε αυτά. Ρόλος των πανεπιστημίων δεν είναι να αναπαράγουν σάπιους συνδηκαλιστάδες, αλλά νέα μυαλά με πρωτότυπες ιδέες, φαντασία και όρεξη για επιστημονική έρευνα, κατάρτιση για να σταθούν με πτυχία κύρους στον όλο και πιο έντονο ανταγωνισμό της αγοράς εργασίας, παιδεία για να αποτελέσουν συνειδητούς και ενεργούς πολίτες που θα τραβήξουν την κοινωνία μας από την παρακμή που μας επέβαλαν οι προηγούμενες γενιές.
Δεν θα υποστηρίξω πως ο νέος νόμος επιλύει όλες τις παθογένειες της ανώτατης παιδείας, είναι όμως μία καλή αρχή. Κάτι που πρέπει να δοκιμαστεί στην πράξη, για να δούμε πως μπορεί να λειτουργήσει μία διαφορετική λογική στα πανεπιστήμιά μας που έχουν καταντήσει να είναι τα τελευταία της Ευρώπης.
Αν υπάρξει το κατάλληλο πολιτικό σθένος, για την εφαρμογή των όσων η ελληνική βουλή ψήφισε με μία σπάνια πλειοψηφία, μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα μπροστά. Αρκεί να αφήσουμε στην άκρη τα καραγκιοζιλίκια του πιο συντηρητικού κομματιού της κοινωνίας μας, της Αριστεράς και των ποικιλόχρωμων συνδικαλιστάδων, που πάντοτε θα αποτελούν τις αντιδραστικές δυνάμεις σε κάθε δημιουργική αλλαγή που θα πλήττει την κυριαρχία τους.
Οι τίτλοι τέλους της χούντας των φοιτητοπατέρων, μπορεί να πέσουν υπό τους ήχους του σάουντρακ των διαδηλώσεων, των τηλεβόων και των καταλήψεων που επιβάλει η συντεχνία τους, αφήνοντας όμως στην συνέχεια τον χώρο για ελεύθερα ελληνικά πανεπιστήμια στην μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών που θέλουν να σπουδάσουν, να ερευνήσουν και να μορφωθούν.
